Stichting Driving Nurses

In het dorp gaan we na de training voor de lokale vroedvrouwen aan de slag. Een boel zwangeren hebben zich verzameld om een zwangerschapscontrole te krijgen. Ik zie een jongetje lopen met een klein achterhoofd (microcefalie) en ook zijn houding wijkt sterk af. Ik vraag doctor John om hem nauwkeurig te onderzoeken. Het jongetje is vrolijk, maar er is wel vanalles met hem aan de hand. We besluiten hem door te verwijzen naar KCMC waar hij verder onderzocht kan worden op het vermoeden van een ernstige genetische afwijking, die nog niet eerder in Tanzania gedocumenteerd is.

We staan versteld door de problematiek die we tegenkomen bij deze dames, zoals een ernstig huidprobleem dat bij meerderen wordt gezien. Het is een pijnlijke aandoening, die snel behandeld moet worden. Voor de volgende outreach zullen we hier behandeling voor meebrengen. Dan zien we een dame die ernstig is uitgedroogd, al dagen aan het overgeven is en diarree heeft. Ze is 5 maanden zwanger. Dr John onderzoekt haar en gaa…

De mamabus komt in een gebied van inmiddels 30.000 mensen, waar we moeder- kindzorg en -educatie naar de dorpen brengen. Vandaag gaan we naar een dorp dat erg ver verwijderd ligt van van de bewoonde wereld en dat in tijden van regens volledig afgesloten wordt door water dat buiten de oevers treed van de rivier waar het dorp omheen gebouwd ligt. Om er te komen rijden we er eerst een goede drie kwartier over een matige zandweg vol gaten. We stoppen dan de auto voor een stroom, we zullen met een zijde over de daar in het water gelegde boomstammen moeten rijden om dit stroompje over te steken. Dan kunnen we echt niet verder. We staan voor een wijde rivier waar overigens ook een soort pondje ligt.

 De meeste collega's vinden water eng, er zijn er weinig die kunnen zwemmen en de dieren in het water, helpen ook niet mee om de rust te bewaren. Uiteindelijk zijn we allemaal en met onze spullen aan de overkant, vanaf hier is het nog een kwartier achterop een brommertje. Bij de dokterspost a…

In de ochtend bespreken we bij FTK weer de dag van de morgen door, als we naar het ver afgelegen dorp gaan. We printen dingen uit, betalen vooraf zaken als announcements, thee, lunch, bereiden de route en het verdere plan voor. Er is een nieuwe villageleader en die zal ook komen naar de eerste plek waar we ook de plaatselijke verloskundigen zullen trainen. Vervolgens heb ik meetings met de directeur van het ziekenhuis waar we mee samenwerken, de voorzitter van de raad van bestuur van FTK en dan een gesprek met Stella, die graag iets prive wilde bespreken. We komen overeen dat ze een microlening ontvangt voor het opzetten van een mini foodtruck (op een fiets) zodat ze vanuit haar restaurantje vanuit huis de landerijen op kan met haar waar en zo meer omzet kan genereren. Veel geluk Stella! 


Door naar de volgende afspraken dit keer op het kantoor van FTK. De mamabus staat nog bij de garage dus we zullen met een auto moeten gaan morgen. Daarbij moet gecheckt worden of alles wel aanwezig is…

Ik moet eerst het een en ander uitwerken voor ik naar FTK ga. Dit doe ik met een lekker ontbijtje en wat is het toch bijzonder om de Afrikaanse geluiden te horen in de ochtend. De vogels die je ziet, de apen die over je dak rondrennen, de geuren die je hier ruikt... 
Bij FTK gaan we meteen aan de slag met het voorbereiden van de pakketten voor de traditional birth attendants (TBA’s) die we in het dorp van vrijdag gaan trainen in het gebruik ervan. Over een maandje is het dorp volledig afgesloten van de buitenwereld en zijn ze op zichzelf aangewezen. Het is dan zo nodig dat er spullen zijn voor een veilige bevalling, zodat ze zich niet hoeven te behelpen met een scherp voorwerp om de navelstreng door te snijden of de baby’tjes niet met de blote handen gehaald hoeven te worden. Plastic tasjes zijn streng verboden sinds vorig jaar in Tanzania, je mag ze ook niet het land mee in nemen, wat echt heel veel afval scheelt, knap hoe de overheid dat voor elkaar heeft gekregen. De voorraad TBA-pa…

Op kantoor bij FTK zie ik een aantal nieuwe gezichten, waaronder de nieuwe coördinator voor de Mamabus, Sitti heet ze. Op het prikbord zie ik het nieuwe logistieke schema van de mamabus al hangen voor dit jaar, heel goed. We bespreken wat er goed gaat en wat belangrijk is voor een goed functionerende mamabus: vertrouwen door de gemeenschap in de mamabus, hoge kwaliteit van service (met aanwezigheid van tests en medicijnen) en communicatie tussen FTK en ons. Sitti pakt het heel goed op. Samen gaan we naar het ziekenhuis, waar de verpleegkundigen/midwifes werken die ook op de mamabus werken. 
Als we allemaal bij elkaar zitten vertel ik wat de medisch directeur gisteravond aan me vertelde. Hou je vast: sinds de mamabus rijdt zijn er 0 maternal deaths geweest! Zero! Dat is precies waar we voor werken, wat een geweldig nieuws is dat. Nu nog op naar 0 te vermijden sterfte onder pasgeborenen. Dit geeft het team een enorme boost, ik zie ze stralen, en dat mag! Zij zijn degenen die dag in dag u…

Degene die me zou komen ophalen voor het officiële bezoek aan de regionale directeur is te laat. Ik kan niet meer lopen en een taxi op straat aanhouden is lastig. Ik besluit een brommertje aan te houden en hij zal me brengen. Op straat worden we ingehaald door een taxi waar zij die te laat zou zijn in zit, haha, zoveel te laat dan ook weer niet dus. Ik stap in haar taxi en samen gaan we op naar het gesprek. Die regionale coördinator die dit gesprek heeft gearrangeerd voor ons, wacht ons op en ook de secretaresse van de hoge ome is aanwezig. De deur blijft lang dicht na het tijdstip van onze afspraak. Iets wat ik vaker heb meegemaakt in Tanzania: officials zijn geneigd als een soort van hiërarchie-uiting, laat te verschijnen. Het schijnt zelfs zo te zijn dat het kan voorkomen dat je voor iets een uur of 6 naar een hoge official kunt reizen, en dat deze je dan vervolgens uren laat wachten of helemaal niet verschijnt, zodat je onverricht ter zaken terug kunt keren naar huis (of een hotel…