Met de storm in Nederland was het nog even spannend of we wel konden vertrekken maar gelukkig zijn we na een soepele reis goed en wel aangekomen bij TPC. Na een korte nachtrust stond ons een drukke maar leuke dag te wachten. Lees hieronder het verslag van onze eerste dag.
Bezoek TPC hospital
Het regent pijpenstelen hier, ook hier laat klimaatverandering zich gelden. Na een korte nacht worden we ‘s ochtends om 7 uur verwacht bij het ziekenhuis, waar we met de ziekenhuisdirecteur, de manager van FTK en met Veronica, de verpleegkundige op de mamabus, hebben afgesproken. We bespreken de services die op de bus worden geleverd, van vaccinaties tot educatie tot het bieden van een luisterend oor. Inmiddels is Veronica een bekend persoon in de dorpen en vervult ze een vertrouwensrol voor veel moeders. Huiselijk geweld en gevoelige kwesties zoals ziekte, overlijden, handicaps en mentaal welzijn zijn nog taboe in Tanzania, maar met de komst van de mamabus en Veronica in lower moshi, wordt de drempel net wat lager om de gevoelige kwesties te bespreken.
We introduceren Luc, anesthesist bij het Radboud ziekenhuis. Hij, of leden van zijn team die tanzania bezoeken, zal elke drie maanden naar dit ziekenhuis en de mamabus komen om de stand van zaken door te nemen en eventueel ondersteuning te bieden in het ziekenhuis. Door zijn bezoeken is er minimaal elk kwartaal iemand van Driving Nurses aanwezig. Dit wordt met veel plezier ontvangen.
We hebben het ook over de staat van de huidige mamabus en de noodzaak om uit te kijken naar een vervanger. De gesprekken hierover lopen al langer en de opvolger is zo 1-2-3 niet gevonden. Maar dat deze zal komen is zeker.
Nina benadrukt dat de mamabus onmisbaar is voor de gezondheid en welzijn van de mensen in de dorpen. De mamabus vervult een levensreddende rol in een flink aantal gevallen, waarin Veronica bevallingen kan begeleiden, de patiënten worden doorverwezen naar het ziekenhuis of een baby wordt opgenomen om een infuus te kunnen toedienen. Ons voorstel naar een mogelijk nieuw dorp uit te breiden wordt positief ontvangen. We zullen het nieuwe dorp morgen, als we met de mamabus naar Mawala gaan, op de terugweg gaan bezoeken, om te bezien of een mamabus hier de moeder kind zorg naar een hoger niveau kan tillen.
De opening
Het ziekenhuis is prachtig verbouwd en heel toevallig wordt vandaag de opening gehouden. Met deze regen kan dat helaas niet buiten dus langzaam maar zeker vult de entree zich met mensen. Er zijn veel bekenden, wat soms leidt tot een uitgebreide begroeting (hoe is het met jou, met je man, met je werk en hoe lang blijf je hier?). Ondertussen heeft een groepje journalisten zich verzameld buiten de deur bij het lintje. De ziekenhuisdirecteur komt met een zo te zien voornaam gezelschap aanlopen, er loopt zelfs een bewaker bij. Neal’s het lintje wordt doorgeknipt klinkt er gejoel (of moet ik zeggen gejodel) en geklap. We gaan gezamenlijk naar binnenwaarts we bij de gasten mogen plaatsnemen. Iedereen wordt welkom geheten, ook wij twee. Speeches in Swahili zijn heel moeilijk te verstaan moet je weten, maar het woord mamabus valt wel op! Elke spreker noemt de mamabus en een vriend fluistert me toe dat gezegd wordt dat de mamabus in dit gebied als mega effectief en onmisbaar wordt gezien. Als je dan het woord mamabus ook nog ziet staan op een van de drie accomplishment op het gebied van zorg, dan merk ik dat ik toch wel even groei en bloei! Na alle speeches worden we uitgenodigd mee te gaan lunchen met de gasten. Opnieuw een (pfffiew ….) afsluitende speech, met daarin dank aan Driving nurses voor de mamabus. Nog een laatste groet en warme handdruk en we moeten vliegen, want er staat nog een ziekenhuisbezoek op het progamma en de chauffeur wacht al een uur.
Himo ontdekken
Zo’n weg waar je tergend langzaam achter een vrachtwagen hangt, met aan weerszijden huisjes met golfplaten daken. Op zich zou t niet ver zijn, maar uiteindelijk zijn we toch 1,5 uur onderweg om bij het regionaal ziekenhuis te komen. De ziekenhuisdirecteur wordt gebeld en hij verschijnt binnen een paar minuten. In het gesprek lijkt hij niet zo gemotiveerd en voorbereid als we hadden gehoopt. Op sommige onderwerpen geeft hij een ontwijkend antwoord, op andere juist weer verrassend eerlijk. Het is best gek dat er zo weinig patiënten zijn en nog gekker dat er geen openbare wc is in het hele ziekenhuis…. Als we bij de echokamer komen ontmoeten we nurse die van stichting Mount Meru een verdiepingscursus obstetrische echografie heeft gekregen en we krijgen een kijkje in het moeder- en kind gedeelte van het ziekenhuis. Uiteraard willen we ook graag een van de dorpen bezoeken waar de mamabus zou kunnen gaan rijden en daarom gaan we op pad met de ziekenhuis directeur. Na zo’n half uur te hebben gereden wordt de weg wel erg slecht, mede door de vele regen die vandaag is gevallen. We merken dat onze driver, met zijn spik en spanne auto zonder 4 wiel aandrijving zich hier niet prettig bij voelt. We besluiten daarom niet verder te gaan en spreken af contact te houden met de directeur en bij ons volgende bezoek opnieuw langs te komen. Gelukkig treft het lot ons en weten we de volgende dag alsnog bij het dorp te komen, maar daarover meer in het volgende verslag…
Reacties
Een reactie posten