Stichting Driving Nurses

Mijn grote broer is 50 geworden en we hebben een surpriseparty voor hem georganiseerd. Wat een verrassing voor hem! En voor mij, want hij schijnt ooit tegen mijn schoonzus gezegd te hebben dat als hij nog ooit een verjaardagsfeest zou geven, dat hij dan

Oh ik heb hem weer gezien, Richardi! Wat wordt hij groot en wat kan hij al goed Engels. Maar ai, wat een slecht rapport. Zijn gedrag is trouwens erg goed, daar zal het niet aan liggen. Hij zit hier nu vijf jaar op school, is 16 jaar, maar

Om in het nieuwe dorp Londoto van start te mogen gaan met de Mama Bus, wil ik eerst graag overleg met de village-counsil (gemeenteraad) om zeker te weten dat we geen rare dingen doen, die niet in hun idee passen. Daarvoor moet een afspraak gemaakt worden want

In Tanzania komen veel zwangerschappen voor onder jonge meiden waardoor deze niet langer op school kunnen blijven. Het is zelfs niet erg zeldzaam dat er al meisjes zwanger zijn op de basisschool. Naast dat meisjes hierdoor hun school niet afmaken

Deze dag is er een die eigenlijk niet had hoeven eindigen, zoveel goeds in een dag, dat is gewoon bijna teveel om te verwerken. Mijn hoofd spint en mijn hart draait rondjes en ik kan bijna niet meer stoppen met glimlachen.

Sommigen van jullie zullen de meiden hiernaast nog herkennen. Een van hen mist een onderbeen, de ander werd onophoudelijk achtervolgt in de jacht op een ledemaat. De derde werd hevig bloedend langs de kant van de weg achtergelaten. Ze heeft het gered en is door een stichting opgevangen (www.underthesamesun.com). Hier heeft ze armen van gekregen en ze is voor scholing naar hiertoe gebracht, samen met haar vriendinnen. De grootste les volgt als ik hen de foto laat zien die ik van ze heb gemaakt: WE ARE BEAUTIFUL!! In veel Afrikaanse landen lopen mensen met albinisme gevaar. Dit wordt veroorzaakt door twee vormen van bijgeloof: Ten eerste wordt gedacht dat het bezitten van hun lichaamsdelen geluk brengt. Ten tweede wordt gedacht dat het ongeluk brengt als er een baby met albinisme in een gezin wordt geboren. Er zou dan een vloek rusten op deze familie. Door deze wijdverbreide misverstanden worden mensen met albinisme niet alleen gestigmatiseerd en  gediscrimineerd, maar wordt er oo

Het is zover: op naar Tanzania! Iets teveel kilo's want al die lieve mensen hebben zoveel meegegeven (tandenborstels, tandpasta, kleding, pennen, potloden, rompertjes, sokjes, mutsjes, schriften enzovoort) maar omdat mijn eigen koffer net iets minder weegt mag ie zo mee.  De vlucht verloopt prima en na 8 uur en twee uur tijdsverschil landen we op Kilimanjaro Airport. Ik voel me zo fijn nu ik de Afrikaanse grond weer ruik. Het dreigt nog bijna mis te gaan bij de aankoop van een visum, want mijn briefgeld was gescheurd en dat wilden ze niet aannemen. Het is aardedonker dus helaas zie ik de Kili niet, maar die gaat vast nog verschijnen, ik heb een speciale wens voor de berg namelijk voor iemand heel speciaal.  De volgende ochtend praat ik eerst met de twee Nederlandse stagiairs die hier sinds een maand of twee werken. Janne richt zich op de Mama Bus en Simone op seksuele voorlichting. Als ik ze hoor vertellen wat ze hebben gedaan, wow, zo ontzettend knap van ze om in een land

BN de Stem- redacteur Henk den Ridder kwam bij me thuis voor een interview. Je bent dan helemaal op je gemak en vertelt honderd uit, in mijn geval omdat het gaat om dat waar mijn hart van vol is. Bij plaatsing van het artikel was ik toch wel even geschokt of geraakt zo je wil: dat was wel even heftig om terug te lezen in de krant..... Zo persoonlijk en dichtbij als er is geschreven voor een groot publiek.  En die foto's, paginagroot......Poehee! Ik begrijp nu helemaal waarom soms een mediatraining handig kan zijn ;) Apart dat niet al mijn correcties zijn doorgevoerd, terwijl sommige punten toch echt iets heel anders betekenen dan ze toen door mij zijn gezegd zoals ze nu in het artikel staan. Het artikel zelf is zo mooi geschreven, ik heb veel positieve reacties erop gekregen! Na BN de Stem is het ook nog in het Eindhovens Dagblad geplaatst. Nieuwsgierig: Lees:  artikel in ED

Het is officieel: we zijn een stichting! Als groot voordeel heeft dit dat continuïteit van ons werk gewaarborgd is, het bestuur stelt bij aftreden nieuwe leden aan. Verder is het nu mogelijk om rechtstreeks fondsen en subsidies aan te schrijven, wat de slagvaardigheid vergroot. Met veel dank aan Hans Leijser voor de goede gesprekken en het belangeloos oprichten van de stichting met zijn kantoor in Rotterdam,  Leijser Notariaat , ben ik trots en blij jullie het bestuur te mogen voorstellen: Ingrid van Eerd, moeder van drie gezonde kids en werkzaam als boekhoudster en financieel medewerker. Ze wil ook voor de kids daar een hoopvolle gezonde toekomst dichterbij kunnen brengen als penningmeester. En als secretaris Noortje Theuws, studente economie en bedrijfseconomie, teammanager bij sportevenementen en met een grote drive ook voor de meiden in Tanzania een betere toekomst te krijgen. En ik ben voorzitter van de stichting. De KvK is meteen aangevraagd en er komt een nieuw

Lieve Leila is haar eigen droom begonnen: als feelgood coach helpt ze je om je ambities en dromen waar te maken. Net begonnen met haar eigen online en live coaching, events en retraites, wilde ze, zo zei ze, echt helemaal vanuit haar hart, ook de dromen van de mama's in Afrika een beetje dichterbij brengen. Ze schenkt 10% van haar winst aan Driving Nurses!! Wat een ontroering ging er door me heen toen ze me dit vertelde... je kunt het allemaal teruglezen op haar pagina: http://www.manifestyourdreamlife.nl Lieve Lei, ongelooflijk wat je hebt neergezet en wat je voor de moeders (en hun kids!) betekent. Namens ons allemaal: ASANTE SANA

Een tweede Mama Bus? Echt, hoe dan? Het verhaal begint bij Marie-Anne Verhoeven die als lid van Rotary Zevenbergen e.o. de Mama Bus heeft gepromoot bij de commissie van haar Rotary club. Rotary Clubs zijn serviceclubs, met als motto dienstbaarheid boven eigenbelang, waarbij ze zich ook richten op internationale ondersteuning. Na een lang traject en een uitgebreide selectie krijg ik te horen dat ik genomineerd ben en word uitgenodigd op een bijzondere avond van de club waar nog twee projecten hun pitch mogen houden. We worden gastvrij ontvangen en schuiven aan bij het diner. Zo'n tafel vol verhalen  en bijzondere ontmoetingen doet me altijd goed. Na het hoofdgerecht houd ik als laatste een pitch van 10 minuten. Helaas doet mijn presentatie het niet (zul je altijd zien....) dus ik ga door zonder. En dan wordt het spannend, want nu worden we alledrie naar voren geroepen en wordt bekend gemaakt hoeveel de Rotary club het goede doel zal gaan steunen. Als laatste mag ik de cheque i

Orthopedische kliniek Amphia, Azalp, Alpha Gelens, lopers en iedereen die heeft gedoneerd: een hele dikke dankjewel: Tijdens de 40 van Breda haalden ze op: €17.208 voor de goede doelen!!!  Een ongelooflijk mooi bedrag wat blindheid onder Usher patiënten tegengaat en zorg aan moeders en kids in Tanzania mogelijk maakt! Lieve Gabrielle, met je grote hart leef je soberder in geld maar ben je enorm rijk. Een inspiratie. Bedankt dat je wilde delen met de moeders en kids in Tanzania! Met jouw bijdrage kunnen we de MamaBus de komende maanden weer voorzien van broodnodige  medicijnen, hoestsiroop, multivitaminen, en onderzoeksmiddelen. 

Voor degene die niet eerder dit blog las: Richardi is een jongetje dat ik na een zoektocht van drie dagen vond in een vervallen hutje, ondervoed, onderontwikkeld en erg teruggetrokken. Hij zag er uit als 7 maar bleek al 12 te zijn ongeveer.  Richardi woont door toedoen van Driving Nurses (run4 mtakuja) op een goede kostschool, waar hij Engels leert, liefde krijgt en goed te eten heeft. En nu ontmoet ik hem meteen het eerste weekend bij Stella, die met steun van Driving Nurses voor hem zorgt als nodig. Hij ziet er groot uit, hij begint nu toch echt een flinke kerel te worden. En wat is ie gegroeid, niet voor te stellen dat hij van zover is gekomen. Trots is hij op zijn rapport: hoewel hij toch echt diepe onvoldoendes heeft voor rekenen en wetenschap, blijkt hij toch nr 7 van de 13 uit de klas te zijn. En ik ben trots op hem en besef hoeveel ik van hem kan leren: ondanks zoveel tegenslag in zijn jonge leven (zijn vader sloeg hem met een kapmes op zijn hoofd, waardoor het hersenvli

Ally is een 8 jarig jongetje dat in een gebied woont ver van het ziekenhuis. De Mama Bus komt eens per twee weken bij hem in de buurt. Zijn moeder komt die dag naar de Mama Bus met Ally in haar armen. Ally is slap als een vaatdoek en er is maar moeilijk contact met hem te krijgen. Ally blijkt al bijna een week aan het spugen te zijn en heeft aanhoudende diaree. Hij is ernstig uitgedroogd en de medewerkers van de MamaBus besluiten om hem mee te nemen naar het ziekenhuis. De Mama Bus wordt nu ingezet als ambulance, zo fantastisch dat we ook zo een belangrijk onderdeel blijken te zien van de gezondheidszorg in het gebied. Samen met zijn moeder komt Ally in het ziekenhuis TPC Hospital aan. Hij krijgt een infuus en wordt meteen opgenomen. Na een week mogen moeder en Ally het ziekenhuis weer verlaten gezond en wel en bepakt met voedzame pap.. Ik ben zo trots op de medewerkers die hem en zijn moeder zo goed hebben begeleid en zo geraakt dat de Bus dus ook zo kan voorkomen dat kinderen sterven