Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit 2016 tonen

Simon Mtuy

Simon Mtuy leeft in het gebied waar de Mama Bus rijdt en is een wereldberoemde trailrunner en wereldrecordhouder zonder assistentie de Kilimanjaro op- en afrennen.Waar wij 5 dagen nodig hebben doet hij dit in iets meer dan 9 uur! Ik schreef in een eerder bericht dat ik hem tegenkwam in Tanzania. Hij is een inspirator voor velen, blijft ondanks zijn internationale carrière trouw aan zijn gebied en probeert er voor zijn regio het beste uit te halen. Toen hij van de MamaBus hoorde wilde hij ons graag steunen, want hij ziet de Bus als een prachtig initiatief om het leven in zijn regio beter te maken. Omdat hij loper is kwamen we op het idee om de lopers van de 40 van Breda  (lopen voor het goede doel: Driving Nurses en Stichting Ushersyndroom) door hem te laten inspireren en te steunen en door zijn zijn inzet extra media aandacht voor de 40 van Breda te krijgen en daardoor ook weer meer sponsorgeld op te halen. Daarom is hij op de dag van de 40 van Breda (hier wordt 40 km hardgelopen,

40 van Breda

Kippenvel! Wat een belevenis was het weer: met zoveel mensen 40 km hardlopen tijdens alle vier de wedstrijden van de Bredase Singelloop voor het goede doel. Dit jaar waren er grote sponsoren verbonden om zoveel mogelijk geld op te halen voor Stichting UsherSyndroom en Driving Nurses. Als dank aan hen een mooie banner op de stand. Voor de start nog de laatste instructies en daar gingen we. En wat een resultaat! Blije gezichten toen €16.000 opgehaald en de teller stond toen nog niet stil. Inmiddels is het ongelooflijke bedrag van €17.208 bijeengebracht voor het goede doel!! Lieve lopers, sponsoren en Jeroen, Frank en Stijn: ik weet niet of ik het al vaak genoeg heb gezegd: een hele diepe buiging en een hele grote dankjewel! Met het geld dat bijeen is gebracht kan de Mama Bus een jaar rijden en dat betekent dat in een gebied van 80.000 mensen de sterfte onder moeders en pasgeborenen zal afnemen, dat mensen met ziektes op tijd worden geholpen, zwangerschappen minder problematisch verl

Mama Bus part V- het werkt!

Wat is het allemaal ongelooflijk wat er is gebeurd in de afgelopen periode. Terwijl ik terug ben in Nederland rijdt de bus gewoon en worden 80.000 mensen voorzien van zorg. Dit is veel mooier dan ik me ooit heb kunnen voorstellen. Als de bus ergens komt komen de patiënten van heinde en verre en met problemen die soms heel persoonlijk van aard zijn. Zoals een meisje van 16 dat aarzelend de bus in stapte en beschaamd zich afvroeg waarom ze zich zo moe voelde. Misschien dat het iets te maken had met de problemen thuis, ze wordt door haar vader mishandeld en wil dolgraag zo snel mogelijk het huis uit. Ze heeft al een kind (!) wat een grote druk voor haar betekent thuis. Nader onderzoek in de bus wijst uit dat ze opnieuw zwanger is,  ze is 16, wat een toestand. De verpleegkundige op de bus controleert haar en legt uit dat ze zeker in het ziekenhuis moet bevallen, om problemen tijdens de bevalling te voorkomen. Alle gegevens van het meisje worden genoteerd zodat we haar terug kunnen vinden

Mama Bus part IV – de eerste rit

De eerste rit ever, ik ben natuurlijk supervroeg wakker van de opwinding. Joepie!! We gaan met chauffeur naar een gebied dat slecht bereikbaar is door veelvuldige overstromingen en doordat het slechts door een hele slechte onverharde lange weg bereikbaar is. Als we door de kuilen en het losse zand rijden voel ik me echt in Afrika. Ik zie stof, stof en stof en plots een prachtige wasplaats in het groen waar veel Massai vrouwen zijn. We rijden zelfs door het watter, als de Mama Bus dat maar houdt….  We komen aan bij de dispensary waar we worden opgewacht door de dokter, die eigenlijk verpleegkundige is, maar bij gebrek aan dokters in deze uithoek, maken ze hem voor het gemak dokter. Er zit al een groepje vrouwen te wachten op de MB! Na wat uitleg aan de vrouwen schud ik de hand van de allereerste MB bezoeker. Het is een feit!  Nurse Jacob gaat aan de slag en blijkbaar is het woord nu in het dorp want de groep blijft maar groeien. Samen met de dokter geef ik een training gez

Mama Bus part III-de opening

Het is zover: we gaan met een heus feestje de start van de Mama Bus vieren bij TPC Hospital waar we mee samenwerken. Natuurlijk hoort een tent bij en drankjes om samen te proosten op de start. Ik heb een speech voorbereid en de gasten zijn uitgenodigd. Als ik aankom staat er een enorme tent met een mooi versierde tafel en plastic stoelen voor de gasten. Ik zie de fotograaf al rondlopen. Wow, dat wordt hier serieus aangepakt, geen half werk. Wie wordt eigenlijk je ceremoniemeester en wie is de guest of honor? Oeps, moet dat? Ik besluit Karen Yeates, directeur van het ziekenhuis, tot eregast te bombarderen en zal de ‘ceremonie’ zelf begeleiden. Na een korte speech trekken Stella en ik de kanga van het logo op de bus, DE MAMA BUS IS GEOPEND! Er volgt een tour-de-bus waarin we alle tools laten zien die aanwezig zijn. Ook de cadeautjes van KBS Laurentius laat ik zien en ik vertel het verhaal van die lieve kids en juffrouw uit Nederland. De eerste bezoekers zullen cadeautjes krijgen

Mama Suus

MCC  is gearriveerd en dat betekent dat mijn lieve vriendinnetje Iris er is! Zo bijzonder om elkaar hier te zien. Ik besluit om ’s middags naar het medische kamp te fietsen, ongeveer een uurtje over zand(stof!)paden kachelen en dan ben ik er. FTK  heeft er een mooi nieuw gebouw voor de gemeenschap geplaatst, waar MCC de checks voor de kids doen. Het ziet er heel gestructureerd en systematisch uit, gaaf om te zien wat zij daar allemaal voor elkaar krijgen. Uiteraard zijn de meiden ook hen aan het meehelpen ;) Dit jaar helpen de gezondheidswerkers uit het dorp voor het eerst echt mee en ik zie een bekende die meteen uitroept: “mama Bus!”, ik geef haar een dikke knuffel en degene naast haar roept ook al ‘mama Bus”. Ook zij krijgt een dikke knuffel net als nog een aantal die blijkbaar gehoord hebben over de Mama Bus. Dus ik zeg: ik heet mama Suus. Ja dat weten we, maar we hebben je naam veranderd in mama Bus.

asante sana

Dankjewel lieve Mary, op deze bijzondere dag, voor je gulle gift! Met jouw donatie kan de MamaBus  worden voorzien van een echo apparaat, waarmee ook de moeder het hartje van haar baby kan horen. Dankjullie wel Tjeerd en Annelies ( www.tandartspraktijkdewaard. nl  ) voor de schenking van de tandpasta's en enorme heoveelheid tandenborstels. De Mama Bus zal zorg dragen voor verspreiding in de meest afgelegen dorpen, daar waar hulp niet eerder kwam! NL88 RBRB 8804 8105 72 SJW Bouwen, ovv Driving Nurses

Mama Bus part II en proloog

Sophie heeft iets fantastisch geregeld voor de kids hier: haar hele klas heeft pakketjes gemaakt voor de kids en baby’s hier. Eerder schreef ik er al over wat een groot hart zo’n jonge meid van 11 kan hebben. Voor mijn vertrek ben ik terug naar haar klas gegaan waar de hele groep incluis de juf, pakketjes had klaargemaakt. De ene jongen stopte zijn mooiste autootjes in het pakket, de ander vond een mooi shirt, een brief in Swahili voor de ontvanger  en de juf maakte zelfs een heel babyslaapzakje. Zo ontzettend lief en mooi. Alle kids en de juf van de klas van Sophie:  asanteni sana! De pakketjes worden ook in de bus gepakt, zodat de eerste mama’s die de bus bezoeken een prachtig cadeau uit Nederland krijgen. Alle kastjes aan de achterkant zitten vol met de mooie pakketjes van de kids. De laatste hand wordt gelegd aan de inrichting en dan is het tijd om richting ziekenhuis te gaan om de training te geven aan de verpleegkundigen die op de bus gaan r

Mama Bus part I

Ohhh wat is ie mooi geworden! Ik kan het niet uitleggen hoe blij ik ben: Karanga Technical School heeft echt maatwerk geleverd. ’s Morgens vroeg gaan de meiden en ik met de dala dala naar de stad om daar naar de school gebracht te worden. De meiden hebben hun eerste rit met de dala dala en zien de stad straks voor het eerst. We worden opgepikt om naar de school te gaan, het ligt iets buiten de stad waar geen dala dala te vinden is. Ik ben opgewonden,  ben zo benieuwd. Het hoofd van de werkplaats wacht ons op en laat ons trots zijn werk zien: Wauw, wat is ie goed geworden en wat hebben ze goed nagedacht over zaken. We bekijken hem helemaal en de man legt uit wat er allemaal gebeurd is aan het interieur. Wat ontzettend mooi, daar istie dan! We rijden met zijn vieren in de Mama Bus terug. Wat een goed gevoel zeg. Terug op TPC waar ik verblijf gaan we aan de slag met de inrichting van de bus. En je raad het al: uiteraard zijn een aantal spullen die bij mijn vorige trip zijn ingeslag

Lazy Sunday

Vanuit ontspanning gaat alles beter, dus ik begin de dag met een loopje van 10km en voel me de koning te rijk hier te mogen zijn. Wat een heerlijkheid! Bij thuiskomst heeft een apenfamilie bezit van mijn veranda en tuintje genomen en ze lijken echt te willen spelen en dagen me uit: ze rennen over het dak, komen voor mijn raam zitten, gaan op hun achterpoten zitten en op mijn fiets, zo grappig om te zien. Bij het ontbijt zit de eigenaar van deze plantage er met een heel gezelschap klaar om cricket te gaan spelen. Of ik ook kom kijken? Tuurlijk waarom niet, ben wel benieuwd naar de regels van het spel want op TV ziet het er erg ingewikkeld uit. Van een afstandje zie ik een sjiek gezelschap, witte kleding, stoeltjes in het gras, maar als ik dichterbij kom, zie ik dat ze al aan het bier zitten, allerlei verschillende kleuren kleding. Zo grappig als de eerste inning is afgelopen: als in een film komen ze het veld af, jong oud, dik dun, groot klein, wit en bont, grappend en grollend. Ik b

Rotterdams

Er zijn twee studentes verpleegkunde gearriveerd uit Nederland en we praten over hun plannen voor het verblijf en over de Mama Bus. Ze reageren alsof ze Rotterdammers zijn, terwijl er toch echt een Limburgs accent te horen is: Nou, interessant! Daar willen wij wel aan meewerken, wanneer starten we?, roepen ze gelijktijdig. Geweldig zoveel enthousiasme en energie, dat is precies wat er hier nodig is.  We gaan naar het ziekenhuis waar de MamaBus mee samenwerkt en ontmoeten de hoofdzuster en een verloskundige. Wist je dat er hier eigenlijk meer mannelijke verloskundigen zijn dan vrouwelijke? We besluiten dat er voor de MamaBus een mannelijke  en vrouwelijke verloskundige zal komen. We krijgen een uitgebreide tour door het ziekenhuis wat in niets te vergelijken is met een ziekenhuis bij ons. Het plan is om een training voor de verpleegkundigen die op de bus gaan werken te geven op woensdag. De meiden willen deze wel in elkaar zetten en aan het eind van de dag krijg ik al bericht da

De start

Het gaat bijna gebeuren: datgene waar we nu al tijden voor aan het zwoegen zijn: de start van de Mama Bus! Deze keer voor mij geen bezoeken aan dorpen in mijn eentje met Stella de tolk, maar alles in het teken van de kickoff. Het begint meteen als ik aankom op Kilimanjaro Airport: de man van het bedrijf waar ik de stickers heb laten ontwerpen en maken uit Arusha, is ernaar toe gekomen om de stickers eigenhandig te overhandigen. Zo soepel als dat gaat zo jammerlijk blijven mijn koffers achter in Nairobi waar ik moest rennen om mijn aansluitende vlucht te halen. Tja en koffers hebben geen pootjes en ik zag daar verder ook geen mensen rennen, dus helaas, mijn koffers stonden niet op de band.  Bij het loketje werd laconiek gereageerd, dus  ik heb er toch maar wat drama ingegooid, want ik hoorde dat mensen soms dagen op hun koffers moeten wachten. En dat heeft geholpen want al in de middag arriveerden ze met een spoed label in Moshi. Lucky me.  Een telefoonnummer is onontbeerlijk, ze

Dikke dankjewel Mark en CoSource!

Mark is een klusmaat van Alfons, mijn man. Hij helpt hem bij het in elkaar en aan elkaar zetten van moeilijke onderdelen en altijd als ik hem zie is hij even geïnteresseerd. Hij hoorde over Driving Nurses en wat een impact we kunnen maken met een relatief weinig inspanning. Hij besloot daarop tijdens zijn verjaardag geld te vragen voor Driving Nurses en dat was een groot succes! Ongeloofllijk aardig om dit te doen, heel hartelijk bedankt! CoSource  is het bedrijf van Peter, ik ontmoette hem in Roemenie op een reis van QFF Eersel . Hij hoorde van Driving Nurses en stimuleerde me om er in de groep een bericht aan te wagen, dank daarvoor. Het bleef niet daarbij en CoSource doneerde een prachtbedrag, geweldig bedankt! Mark en CoSource, met jullie bijdrage kunnen we een jaar lang het salaris van een chauffeur op de MamaBus betalen, geweldig! Namens de moeders en kids een dikke dankjewel!

tandenpoetsen

Dit is John. Hij woont in het gebied waar driving nurses gaat rijden. John is een levenslustig jongetje en heeft vier broertjes en zusjes. En hoewel zijn tandje er mooi wit uit ziet, heeft hij net als de rest van zijn broertjes en zusjes en kindjes in de regio, last van tandbederf. Niet alleen omdat er veel op suikerriet wordt gezogen, maar ook omdat tandenpoetsen geen dagelijks ritueel is.  Er is een gebrek aan kennis over hoe je tandenpoetst, gebrek aan tandenborstels voor kids en een gebrek aan tandpasta. Al met al heel wat hobbels te overwinnen. André hoorde het verhaal toen we uren naast elkaar in een bus aan het rijden waren en belde meteen zijn vriendin Janet bij aankomst. Janet regelde zonder aarzeling een doos tandpasta om uit te delen. André zorgde ervoor dat het op de stoep werd afgeleverd.  Janet en André, een superdikke dankjewel!

Bij Sophie in de klas

Sophie is een 10-jarig meisje met een groot hart. Ze houdt ontzettend van dieren en is begaan met anderen. Ze kan daarbij ook dingen heel goed regelen. Zo heeft ze eens een plan van aanpak geschreven voor haar ouders toen onze hond Snoeck zou komen logeren voor een aantal nachten. Ze hoorde van mijn activiteiten in Tanzania en wilde ook iets doen. Ze vroeg zich af of ze met de klas niet iets kon betekenen voor de kinderen daar.  Ik stelde voor pakketjes te maken voor de kids, maar ze gaf aan dat ze dan natuurlijk wel moest weten hoe zwaar en groot het mocht zijn om in mijn koffer te passen. We kwamen op het idee om voor de klas een presentatie te komen geven, waarbij we dan de pakketjes zouden bespreken. Sophie regelde alles: vragen aan de juf, plannen van de dag, overleg met mij, zo ontzettend knap! Zelfs het onthaal op de school werd door haar in een papje geregeld. Juf Magda ontving me hartelijk en de kids waren heel geïnteresseerd. Ze stelden allemaal hele goede vragen en war

ondertussen in Nederland.....

Op de achtergrond gebeurt veel: ik ben bezig op verschillende fronten: de website, twitter en Facebook pagina verder vormgeven, het volgen van zes cursussen op Philanthropy University  (van de businesschool van Berkeley) zodat ik beter onderlegd raak in de wereld van non-profit en social enterprises, het voorbereiden van de Bus die zo snel mogelijk moet gaan rijden rondom Mtakuja, schrijven van businessplannen, het verbeteren van de presentatie van de  1000 Days Bus op Prezi , het werken aan de wedstrijd van PWC  social impact lab  en het samenwerken met verschillende partijen om te komen tot een voorstel voor het Trimbos Instituut om voor de regio een geestelijk gezondheids programma op te zetten. En uiteraard ook weer druk in de weer met de  40 van Breda , waarmee geld wordt opgehaald voor driving nurses. Ik kan niet uitleggen wat een energie dit geeft, zoveel positiviteit maakt blij. En eindelijk gevonden waar ik naar toe wil: op het kruispunt van mijn passie en expertise werken

trots

Vol trots mag ik het dan eindelijk presenteren: de nieuwe naam, het nieuwe logo (maar dat had je misschien al gezien), nieuwe site en de nieuwsbrief. Ook op  Facebook ,  Twitter  en  instagram  zijn we te vinden onder de nieuwe naam.  Na 4 jaar heb ik afscheid genomen van Run4Mtakuja , niet omdat we Mtakuja zijn vergeten, maar omdat we een steeds groter gebied bedienen rondom Mtakuja. Inmiddels hebben we samenwerkingen met verschillende organisaties en bedienen we naast Mtakuja nog twee gemeentes in de relatieve nabijheid van Mtakuja. We bereiken nu zo'n 11.000 mensen en gaan voor een veelvoud hiervan, niet alleen rondom Mtakuja, maar ook ver daarbuiten. Driving Nurses zorgt ervoor dat alle mama's en kids, ook in de meest afgelegen gebieden, educatie en zorg krijgen. Om dit te bereiken is mobiliteit van de zorg nodig en zo is de naam driving nurses geboren. We hopen dat je het nieuws op de voet blijft volgen! Dit is eenvoudig door je vrijblijvend in te schr

Lopende projecten

Jullie hulp wordt zeer gewaardeerd, maar waar komt je geld eigenlijk precies terecht? Alle gedoneerde gelden komen in ieder geval rechtstreeks ten goede aan de mama's en kids in Mtakuja en de verre omgeving.  Er zijn vijf projecten of subdoelen: 1. ondersteuning van Richardi, een kansloze getraumatiseerde jongen die nu op kostschool zit met steun van Run4Mtakuja. Hij krijgt hier liefdevolle aandacht, onderwijs in het Engels(!), goede voeding en wat extra ondersteuning door Stella en de directrice van de school Rose. 2. Bevallingspakketten met bijbehorende lessen voor plaatselijke vroedvrouwen 3. Educatieprogramma's in de dorpen over oa gezonde voeding, een gezonde zwangerschap, HIV, borstvoeding, handicaps en gezinsplanning 4. Seksuele voorlichting op scholen in de regio voor alle eerste klasseren 5. de Thousand Days Bus: een mobiele zorg- & educatiebus die bijdraagt aan goede zorg voor alle mama's en kids waar ook in het gebied De voorbereiding

Dankjewel

Dankjewel lieve Mary. Jouw donatie maakt het mogelijk om de zwangeren en kids in de regio te testen op aandoeningen die levensbedreigend kunnen worden als ze niet worden ontdekt en behandeld. Bedankt Ad en Toos! Moeders in nood kunnen met jullie gift toch naar het ziekenhuis, waarmee complicaties meteen kunnen worden aangepakt en ernstige problemen of erger, worden voorkomen.

het is zover: ik ben overbodig!!

Langzaam maar zeker word ik overbodig en wordt het werk hier steeds meer voortgezet door lokale mensen. Dat is goed voor de voortgang van de projecten en voor de gemeenschap, want dit betekent dat de kennis hier blijft, verspreid wordt en inkomen wordt gegenereerd. Voor de lessen seksuele voorlichting op de scholen is Aiwinia Mlay verantwoordelijk. Hij is ook degene die werkt voor de overheid als chef van alle scholen in het gebied en heeft dus veel invloed zodat de voortgang van de lessen gegarandeerd wordt. Aiwinia is deels in dienst bij FT Kilimanjaro. Stella is mijn tweede stem, ze vertaalt in Swahili en op Tanzaniaanse wijze wat ik met de mensen bespreek. Ze heeft aan een half woord genoeg van mij. Ze heeft veel aanzien in het gebied als sociaal werkster waardoor gesprekken eenvoudiger verlopen. Ze begeleidt me elke missie. Daarnaast zorgt ze voor de opvang van Richard tijdens de vakanties, gaat naar zijn school voor overleggen en doet de inkopen als dit nodig is. Stella heeft

Richardi en Stella

Bij een bezoek aan de school van Richardi, trok Richard aan de mouw van Rose om haar in te fluisteren dat het zondag visiting day was en dat hij zich dan steeds zo eenzaam voelde. Alle ouders van de kids komen dan, samen met broertjes en zusjes. Richardi en de wezen die Rose in haar school heeft opgenomen zitten dan steevast een beetje verloren in een hoekje. Daar gaat deze keer verandering in komen! Ik ben veel te vroeg deze zondag, er staan rijen tafeltjes klaar onder de bomen, maar nog geen mensen. De juf gaat Richardi halen en na een poosje komt hij daar aan in vol ornaat: wit shirt, zwarte broek omhoog gehouden met een riem en netjes gepoetste stappers. Zelfs een stropdas ontbreekt niet. Hij is blij dat ik er ben, zijn vertrouwen in volwassen is zo beschadigd, dat hij toch altijd een slag om de arm houdt als deze iets beloven. Na wat kletsen gaat hij aan de slag met met mijn telefoon om foto's en filmpjes te maken. Als een heuse fotograaf loopt hij over het terrein en maakt h