Stichting Driving Nurses

Van de  40 van Breda  kregen we shirts van vorige edities mee om deze aan kids in het gebied waar Driving Nurses werkt uit te delen. Nou dat was me een feest! We worden ontvangen door het hoofd van de school, een jonge kerel, echt zo iemand van wie je hoopt dat hij de leraar van je kind is. We zien de klaslokalen van de overheid en de lokalen die zijn ondersteund door FTK. We zien mooi geschilderde gebouwen, een in ontwikkeling zijnde moestuin (er zit alvast een hek om), waterpunt, kookgebouw (helaas tot op heden zonder dat hier gebruik van gemaakt wordt, er is geen geld voor schoollunches) en de woning van de hoofdmeester. Deze man heeft zijn school ter beschikking gesteld aan Driving Nurses om elke keer als we hier met de MamaBus komen, ruimte te hebben waar we patiënten kunnen onderzoeken en spreken. De groep vrouwen die met hun kleintjes zitten te wachten krijgen eerst een training over het gaan naar consultaties bij de MamaBus of de dokterspost en ook over zwangersc

In het dorp gaan we na de training voor de lokale vroedvrouwen aan de slag. Een boel zwangeren hebben zich verzameld om een zwangerschapscontrole te krijgen. Ik zie een jongetje lopen met een klein achterhoofd (microcefalie) en ook zijn houding wijkt sterk af. Ik vraag doctor John om hem nauwkeurig te onderzoeken. Het jongetje is vrolijk, maar er is wel vanalles met hem aan de hand. We besluiten hem door te verwijzen naar KCMC waar hij verder onderzocht kan worden op het vermoeden van een ernstige genetische afwijking, die nog niet eerder in Tanzania gedocumenteerd is. We staan versteld door de problematiek die we tegenkomen bij deze dames, zoals een ernstig huidprobleem dat bij meerderen wordt gezien. Het is een pijnlijke aandoening, die snel behandeld moet worden. Voor de volgende outreach zullen we hier behandeling voor meebrengen. Dan zien we een dame die ernstig is uitgedroogd, al dagen aan het overgeven is en diarree heeft. Ze is 5 maanden zwanger. Dr John onderzoekt haar en

De mamabus komt in een gebied van inmiddels 30.000 mensen, waar we moeder- kindzorg en -educatie naar de dorpen brengen. Vandaag gaan we naar een dorp dat erg ver verwijderd ligt van van de bewoonde wereld en dat in tijden van regens volledig afgesloten wordt door water dat buiten de oevers treed van de rivier waar het dorp omheen gebouwd ligt. Om er te komen rijden we er eerst een goede drie kwartier over een matige zandweg vol gaten. We stoppen dan de auto voor een stroom, we zullen met een zijde over de daar in het water gelegde boomstammen moeten rijden om dit stroompje over te steken. Dan kunnen we echt niet verder. We staan voor een wijde rivier waar overigens ook een soort pondje ligt.  De meeste collega's vinden water eng, er zijn er weinig die kunnen zwemmen en de dieren in het water, helpen ook niet mee om de rust te bewaren. Uiteindelijk zijn we allemaal en met onze spullen aan de overkant, vanaf hier is het nog een kwartier achterop een brommertje. Bij de dokterspos

In de ochtend bespreken we bij FTK weer de dag van de morgen door, als we naar het ver afgelegen dorp gaan. We printen dingen uit, betalen vooraf zaken als announcements, thee, lunch, bereiden de route en het verdere plan voor. Er is een nieuwe villageleader en die zal ook komen naar de eerste plek waar we ook de plaatselijke verloskundigen zullen trainen. Vervolgens heb ik meetings met de directeur van het ziekenhuis waar we mee samenwerken, de voorzitter van de raad van bestuur van FTK en dan een gesprek met Stella, die graag iets prive wilde bespreken. We komen overeen dat ze een microlening ontvangt voor    het opzetten van een mini foodtruck (op een fiets) zodat ze vanuit haar restaurantje vanuit huis de landerijen op kan met haar waar en zo meer omzet kan genereren. Veel geluk Stella!  Door naar de volgende afspraken dit keer op het kantoor van FTK. De mamabus staat nog bij de garage dus we zullen met een auto moeten gaan morgen. Daarbij moet gecheckt worden of alles wel

Ik moet eerst het een en ander uitwerken voor ik naar FTK ga. Dit doe ik met een lekker ontbijtje en wat is het toch bijzonder om de Afrikaanse geluiden te horen in de ochtend. De vogels die je ziet, de apen die over je dak rondrennen, de geuren die je hier ruikt...  Bij FTK gaan we meteen aan de slag met het voorbereiden van de pakketten voor de traditional birth attendants (TBA’s) die we in het dorp van vrijdag gaan trainen in het gebruik ervan. Over een maandje is het dorp volledig afgesloten van de buitenwereld en zijn ze op zichzelf aangewezen. Het is dan zo nodig dat er spullen zijn voor een veilige bevalling, zodat ze zich niet hoeven te behelpen met een scherp voorwerp om de navelstreng door te snijden of de baby’tjes niet met de blote handen gehaald hoeven te worden. Plastic tasjes zijn streng verboden sinds vorig jaar in Tanzania, je mag ze ook niet het land mee in nemen, wat echt heel veel afval scheelt, knap hoe de overheid dat voor elkaar heeft gekregen. De voorraad TBA-

Op kantoor bij FTK zie ik een aantal nieuwe gezichten, waaronder de nieuwe coördinator voor de Mamabus, Sitti heet ze. Op het prikbord zie ik het nieuwe logistieke schema van de mamabus al hangen voor dit jaar, heel goed. We bespreken wat er goed gaat en wat belangrijk is voor een goed functionerende mamabus: vertrouwen door de gemeenschap in de mamabus, hoge kwaliteit van service (met aanwezigheid van tests en medicijnen) en communicatie tussen FTK en ons. Sitti pakt het heel goed op. Samen gaan we naar het ziekenhuis, waar de verpleegkundigen/midwifes werken die ook op de mamabus werken.  Als we allemaal bij elkaar zitten vertel ik wat de medisch directeur gisteravond aan me vertelde. Hou je vast: sinds de mamabus rijdt zijn er 0 maternal deaths geweest! Zero! Dat is precies waar we voor werken, wat een geweldig nieuws is dat. Nu nog op naar 0 te vermijden sterfte onder pasgeborenen. Dit geeft het team een enorme boost, ik zie ze stralen, en dat mag! Zij zijn degenen die dag

Degene die me zou komen ophalen voor het officiële bezoek aan de regionale directeur is te laat. Ik kan niet meer lopen en een taxi op straat aanhouden is lastig. Ik besluit een brommertje aan te houden en hij zal me brengen. Op straat worden we ingehaald door een taxi waar zij die te laat zou zijn in zit, haha, zoveel te laat dan ook weer niet dus. Ik stap in haar taxi en samen gaan we op naar het gesprek. Die regionale coördinator die dit gesprek heeft gearrangeerd voor ons, wacht ons op en ook de secretaresse van de hoge ome is aanwezig. De deur blijft lang dicht na het tijdstip van onze afspraak. Iets wat ik vaker heb meegemaakt in Tanzania: officials zijn geneigd als een soort van hiërarchie-uiting, laat te verschijnen. Het schijnt zelfs zo te zijn dat het kan voorkomen dat je voor iets een uur of 6 naar een hoge official kunt reizen, en dat deze je dan vervolgens uren laat wachten of helemaal niet verschijnt, zodat je onverricht ter zaken terug kunt keren naar huis (of een hote

Vandaag een hele dag om zaken te regelen, uit te werken en voor te bereiden. Ook een Skype afspraak met Mount Meru, met wie we optrekken voor de MamaBus: zij leveren de mobiele echografie op de mamabus, uniek in de wereld van landen met lage inkomens. We bespreken de nieuwe mamabus in Karatu en hoe we tot een goed plan kunnen komen om daar te starten en spreken af om samen toe te werken naar een hands on plan dat we zullen voorleggen aan het Karatu Lutherian Hospital. Ter voorbereiding heb ik ook toestemming nodig van de Regional Medical Officer van de overheid, met wie ik morgen een afspraak heb laten maken om dit voor te leggen. Dat gesprek heb ik ooit eerder gevoerd met de voormalige RMO van die regio. Door zijn vertrek is het plan om voor de geheel regio tot het mamabus systeem te komen, in de la terecht gekomen.  Na onze meeting ga ik op pad om een beter hotel te vinden voor volgende keer. Als ik me ergens niet op mijn gemak voel kan ik niet slapen, laat dat nou net hetgeen zij

Vanochtend wordt ik opgepikt door Wonanji, de man met wie ik ooit dit project heb besproken en wiens visie op mental health in Tanzania echt eruit springt. Hij is een half jaar gelden gepromoveerd van de regio Arusha naar het nationaal niveau, waar hij twee stappen verwijderd is van de minister van Gezondheidszorg. Hij wil dit land verbeteren en heeft zo’n enorme drive om in de niche markt, want dat kun je wel zeggen van GGZ in Tanzania, voor altijd zijn stempel te drukken. Misschien zelf zelfs minister te worden door dit enorme project. Want ja, zo vertelde hij me een aantal maanden geleden, het probleem in geestelijke gezondheid was landelijk en niet alleen in Noord Tanzania, daar werd hij zich bewust van nu hij op het ministerie werkt. We rijden over een bijna niet berijdbare ongeasfalteerde weg vol met diepe kuilen. We praten over onze gezamenlijke kennissen en over de Mamabus, die hij enorm waardeert. We vinden maar moeilijk de weg naar dit afgelegen hotel wat hij heeft gereserve

De aankomst werd sterk vertraagd door de dichte mist op Schiphol en de ellenlange rijen bij het verstrekken van het visum. De taxi rijdt me vaardig door de donkere Afrikaanse nacht, met op de weg gevaarlijke wandelaars, gaten en overstekende apen. Uiteindelijk check ik om 12 uur s’avonds in het hotel, wat aanvankelijk onbewoond leek, maar na wat gebel door de taxichauffeur toch iemand naar het hek bracht om deze te openen. Ik ben moe maar kan van de opwinding niet meteen slapen, ik ben er gewoon weer! De volgende ochtend sta ik vroeg op, eerst ontbijt en dan op naar dr Heriel die als het goed is naar Arusha is gekomen vanuit Karatu. Ik sta te wachten en de mensen kijken me aan en spreken me aan. Uiteindelijk bel ik via een vrouw bij een straat karretje dr Heriel en hij blijkt een stukje verderop op mij te wachten. Blij hang ik op en niet veel later kunnen we elkaar de hand schudden. We lopen naar een hotel in de buurt om daar te praten over zijn visie op moeder kind zorg in zijn gebie