Stichting Driving Nurses

Alle sponsors van de moeders en kinderen van Mtakuja: ik kan jullie niet genoeg bedanken. Wat er is gebeurd door inzet van jullie bijdragen is wezenlijk en máákt het verschil. Asanteni sana!! Maar we zijn er nog niet, zonder jullie steun aan Run4Mtakuja komen de moeders en kinderen er niet. Om in deze regio het verschil te maken blijf ik, als het allemaal zo mag lopen, nog zeker drie jaar deze mama's en hun kinderen steunen. Donaties gaan rechtstreeks naar de mensen hier, zij die het echt nodig hebben. Sponsoracties zijn en blijven daarom welkom. Uiteraard kun je zelf rennen voor Run4Mtakuja, maar je kunt ook denken aan het geven van een spreekbeurt door een van de kinderen (er is een powerpoint beschikbaar die je naar believen kunt aanpassen), het geven van etentje ten behoeve van Run4Mtakuja, het inzamelen van schoenen en –tjes, het maken van kinderpakketjes (bijvoorbeeld: tandenborstel, tandpasta, t-shirt, broek, jurkje, ondergoedset, knuffel, tekenblok, kleurboek, kleurtj

Om een veilige geboorte te waarborgen voor moeder, kind èn verloskundige/ TBA (traditional birth attendant) heb ik net als vorige keer pakketjes gemaakt. In zo'n pakket zit voor de TBA een schort, een zeil, handschoenen en wat zeep om het zeil en de schort naderhand schoon te maken. Wat ontzettend goed om te horen in Mtakuja dat de pakketten goed gebruikt worden en zeer goed bevallen (what's in a word). Als tip aan de andere TBA's geeft iemand mee om altijd het pakket mee op safari (reis) te nemen, want je weet maar nooit wanneer er een bevalling is. Twee mensen hebben in de bus een vrouw helpen bevallen, met pakket! Er wordt een suggestie gedaan er een lampje in te doen, omdat de meeste bevallingen 's nachts gebeuren en sommige mensen geen kaarsje of niets in huis hebben. Er is dus een pakket voor de TBA en een voor de bevalling is er een ander pakket: scheermes, navelklem, draadje en watten. Alle TBA's zijn uitgenodigd om te komen en daar is gehoor aan gegeven:

Gezinsplanning is de start van goede moeder/kindzorg. Niet te vroeg, niet teveel en vooral condooms gebruiken om SOA's die levensbedreigend zijn te kunnen voorkomen. In de rondgang door de dorpen bleek dat ook volwassenen niet altijd goed weten hoe en wat. Hoewel condoomgebruik wel bekend is, zijn er toch veel mannen die dit weigeren, maar een slimme vrouw is op haar toekomst voorbereid: zij kan ook zaaddodende pasta, implanon of de pil gebruiken zonder dat haar man het weet. Dit brengt me op het idee om ook aan volwassenen voorlichting te geven. We nemen contact op met een organisatie die hier gratis voorlichtingsmateriaal verstrekt, dat hadden we gespot in het ziekenhuis. Dokter Mieke gaat er heen en wat denk je? Een prachtige tas vol voorlichtingsmateriaal, met een doos condooms als toetje. David zal de eerste zijn om een groep vrouwen hiermee voor te lichten. Wat doet hij dat goed, zo gaaf om te merken dat de dames echt geïnteresseerd zijn en vragen (durven te) stellen. I

Op naar het academisch ziekenhuis in Moshi, waar een van de twee neurologen van het land werkzaam is en toevallig ook Nederlandse is. Eerst een paar patientjes en dan een rondleiding door het enorme gebouw. Al pratende komen we op het idee om westerse co-assistenten een dag mee te laten kijken op de dispensary. Het lijkt haar een goede ervaring voor ze en stemt in. Dat gaat weer snel, heerlijk zo zonder een enkele schijf ertussen, dat schiet tenminste op! Dat is toch mooi van dit land: er is een verschrikkelijke inefficiëntie in denken en handelen, maar als je zelf gewoon doorpakt en de juiste mensen te pakken hebt gaat het veel en veel sneller dan in West Europa. De rondleiding voert ons langs de IC waar welgeteld 2 werkende beademingsapparaten zijn. Aangezien dit een ziekenhuis is van 1000 bedden staan de specialisten hier vaak voor dilemma’s: wie mag er aan het apparaat en wie zal overlijden. Bij die 1000 bedden tellen overigens de veldbedden die overal in de gang staan (met pa

Op een zaterdag (geen schooldag natuurlijk want Richardi loopt toch al zover achter) nemen we Richardi mee uit shoppen is het plan. Stella heeft al een plannetje bedacht voor het meenemen van Richardi, want de kostschool waar hij verblijft ligt een kleine tien kilometer verderop. Vrijdag gaan we naar zijn school (Rose Education Center) waar we eerst een gesprek met Rose zelf hebben. Rose is een groot voorbeeld voor me: zwart, vrouw, gehandicapt en toch directeur van prachtige privéschool in Mtakuja. Tel daarbij op dat ze ook nog eens een twintigtal weeskinderen in haar school heeft opgenomen, die ze haar eigen kinderen noemt. Ze vertelt dat Richardi langzaamaan beter in zijn vel komt te zitten. Hij praat meer, lacht (met die prachtige lach!) en is minder verlegen. Het eerste jaar was zwaar voor hem vertelt ze, hij was ernstig getraumatiseerd door vader. Rose vraagt me of hij mee op schoolreis mag naar Tarangire National Park? Ja dat mag hij wel! Wat een prachtreis voor die kids. Run4

Stel je voor:  hoofdpijn bij een jong kind, dat op kostschool zit, terwijl oma voor haar zorgt. Oma woont op het platteland, zeker twee uur per daladala (volgepakte taxibus). Oma haalt eerst het kind van school, want ze mag niet alleen in de daladala. eenmaal thuis op naar het ziekenhuis (de volgende dag, want de enige daladala vertrekt 's morgens). Trek een volgnummer, want voordat je behandeld kunt worden moet je eerst in een rij staan om een dossier te kopen. Ook al had je er al een, nee eerst een paar uur in de rij en dit dossier kopen. Zeker niet weggaan, want dan is je plaats ingenomen door een ander. Als je geluk hebt ben je nummer 50 uit de eerste 50, als je pech hebt, kom je vandaag niet eens aan de beurt en moet je terug naar huis. Goed je hebt je dossier, gaat naar het loket van het specialisme, bijvoorbeeld oogheelkunde. Helaas. De afdeling is gesloten. U kunt terug naar huis. Je moet wel heel goede connecties hebben om nu nog ergens doorheen te komen. Mijn tolk belt

Alle dorpen en de rondtrekkende Masaai van het nieuwe dorp zijn geïnterviewd. Dat was intensief, maar erg waardevol. Zij leren mij een boel en ik neem hun mee in de Westerse wijsheden. Als bedankje mogen ze een cadeautje uitzoeken. Namens Run4Mtakuja aan alle gevers, bedankt! Elk dorp heeft zijn eigen problematiek. Zo is er in één dorp veel sprake van alcoholmisbruik door vrouwen, ook als ze zwanger zijn. De vroedvrouwen geven aan dat ze het bij die dames niet voor elkaar krijgen ze te laten minderen of stoppen. Ik leg uit waarom het wel belangrijk is en dat deze vrouwen dit toch zouden moeten blijven zeggen. Een stuk verderop is HIV besmetting het grootste probleem. Er zijn zelfs twee vroedvrouwen gestopt omdat er geen middelen zijn om op een veilige manier een bevalling te   begeleiden. Een probleem dat vooral in de afgelegen dorpen speelt is het vervoer naar een ziekenhuis of naar de dispensary voor een check up als je zwanger bent. Overigens hebben ze daar in nood een eigen ‘amb

Als je een kind krijgt dat gehandicapt blijkt te zijn, wordt je meestal verlaten door je man. Het kan ook zijn dat de vrouw de benen neemt en het kind bij haar schoonmoeder achterlaat om zelf ver weg een nieuw gezin te starten. Veel oma’s hebben hier de zorg over hun kleinkinderen, vaak betalen de vaders en moeders van het kind niet eens de schoolkosten, want ze zijn ergens anders een vers gezinnetje begonnen. Het leven hier is dan zwaar: je moet zorgen dat er goed water is, hout sprokkelen voor vuur of bricks kopen en geld verdienen voor de schoolkosten en een gevarieerde maaltijd. Als je een gehandicapt kind hebt om te verzorgen wordt het nog gecompliceerder: Het kind kan weinig tot niets, is vaak ziek en moet dan eigenlijk naar een dokter, en eigenlijk zou je naar CCBRT (een grote Tanzianaanse gehandicapten organisatie) moeten om oefeningen met je kind te doen. Naar CCBRT levert ook weer problemen op: je bent een dag inkomsten kwijt, want afwezig bij het huis. Je moet voo

Achterop de brommer van de vertaler rijd ik het nieuwe dorp tegemoet. Een volledig ander landschap is hier te vinden: geen fruitbomen, geen gigantisch grote soort-van-eikenbomen, niet van die bomen met van die hele lange bonen eraan, die op ouderwetse sigarenmallen lijken, alleen maar zand en één bepaalde boom en wat struiken. Ik bedenk me dat dit gebied nog geen twee jaar geleden onbegaanbaar was. Alleen wat paadjes door de struiken, platgetrapt door reeën, bavianen en natuurlijk door mensen die ook wel eens de bewoonde wereld in moesten. FT Kilimanjaro heeft er een goede weg aangelegd, zodat er nu zelfs daladala’s rijden. Een daladala is zo’n busje waar je mensen met de benen buiten ziet hangen, letterlijk dan hè. En net als je denkt dat er niemand meer bij kan, want je zit al op iemands schoot, stopt dat busje weer. En jawel, weer een nieuwe passagier! Mensen schuiven nog verder in, ik word gemaand toch nog verder naar links te gaan en dan lukt het zowaar om nog een passagier erin t

Een lieve vriendin gaf me voor vertrek een boek over chi running mee. Omdat ik zo hobbelend over de finish was gekomen de laatste marathon, dacht ze dat ik een nieuwe vorm waarin je blessure vrij kunt lopen wel kon waarderen. Het boekje leest lekker weg en de rode draad is mindful lopen, waarbij je je corestability goed inzet. Iets voorover hellen en bijna zonder moeite loop je dan. Eigenlijk blijk ik een aantal van die zaken al aardig toe te passen, dat is leuk om te lezen. Wel zal ik mijn eendenvoeten recht vooruit moeten gaan leren plaatsen. Ik besluit te gaan oefenen in het ‘bos’. Deze keer neem ik eten mee en stap ik eerst op de fiets om op het einde niet over die hete weg nog 5 kilometer terug te hoeven lopen. Zonnebrand op, camelbag mee en weg ben ik. Wat een heerlijkheid is dit, te kunnen lopen in zo’n prachtige natuur. Ik oefen met hellen en met het rechtvooruit zetten van mijn voeten, met een mooie volledige voetafdruk in het losse zand kan ik checken of ik niet teveel afze

Moeder en kindzorg staat of valt gezien mijn vorige blog dus met tijdige en adequate voorlichting over seksualiteit en geboortebeperking. Voor een meisje stopt alles als ze ongepland zwanger is. Daarom worden er ook vaak illegale abortussen uitgevoerd, waardoor weer velen geïnfecteerd of verminkt raken of zelfs sterven. Om over SOA’s nog maar te zwijgen. Het begint dus met goede voorlichting op zo vroeg mogelijke leeftijd. Samen met de tolk komen we bij Umati aan, de Tanzaniaanse Rutgerstichting. We onderzoeken de mogelijkheden tot samenwerking. Als snel komen we overeen dat zij in Mtakuja komen lesgeven op TPC Secondary School. Mijn hoofd begint te ratelen van de plannen….eerst deze school, dan alle andere in het gebied, en dat jaarlijks, gewoon als onderdeel van het lesprogramma van de eerstejaars, en dan naar de primary scholen, want er zijn nog altijd veel, zo niet de meeste kinderen, die alleen naar de basisschool gaan. Zij zouden dan de lessen over preventie van SOA’s en zwange

Nog maar een jaar te gaan en dan moeten de millenniumdoelen die door de Verenigde Naties zijn opgesteld, zijn bereikt. In de afgelopen 20 jaar is de kans dat een kind sterft voor de leeftijd van vijf jaar bijna gehalveerd; wereldwijd is moedersterfte gedaald met 45 procent;  Het terugdringen van de moedersterfte is een ‘zorgenkindje’. Het sterftecijfer daalde van 380 naar 210 per honderdduizend geboorten. Toch is nog niet gelukt om de moedersterfte met driekwart terug te dringen (Millenniumdoel 5). Het terugdringen van moedersterfte heeft een aantal targets, waaronder het gebruik van voorbehoedsmiddelen en het terugdringen van zwangerschappen bij jonge meisjes (onder de 16 jaar). Het gebruik van voorbehoedsmiddelen voorkomt in sommige gevallen ook infecties, welke anders weer worden doorgegeven aan seksuele partners of ongeboren kind, als degene die de infectie heeft niet zelf sterft aan de gevolgen. Zwangerschappen bij jonge meisjes leiden tot drop out van school, waardoor het meis

Vandaag is het de dag dat ik Richard weer ontmoeten zal, daar word ik blij van wakker. Ik fiets naar zijn school. Mzungu Hi! roepen de kids en ik zwaai en zij lachen. Op school mag ik buiten wachtten tot ze Richard erbij hebben gehaald. Daar zie ik hem lopen! Wat is ie groot geworden, zo fijn om te zien. Heel verlegen komt ie bij me staan, de juffrouw legt uit wie ik ben. Maar hij verstaat al best goed Engels en kan zelfs al een woordje hier en daar zeggen. Hij laat me de slaapzaal zien met zijn bed en de klamboe. Het ziet er netjes uit hier, de klassen niet te vol, het erf mooi schoon en opgeruimd.   Ik breng een bezoekje aan zijn klas, die prompt een liedje zingen voor me. Dan demonstreert Richard (hier wordt ie Richardi genoemd, dus laat ik dat ook maar doen vanaf nu) hoe goed hij het ABC kan opzeggen. Een enorme lach van oor tot oor, zo trots als een pauw is ie, en ik ook. Ik bedank de klas en zeg tegen Richardi dat ik weer terug zal komen voor nog een bezoekje. Met een opgewekt

Zondagochtend ga ik een stuk rennen, ik dacht aan 20 km door het ‘bos’ dat op 5 km afstand ligt. Het is nog redelijk koel, maar ik heb wel mijn camelbag bij me uiteraard. Onderweg knaagt het even dat ik geen eten mee heb gebracht, maar goed ik ben op weg. Het bos of park zoals je wilt, bestaat uit bosjes, hoge bomen, savanne achtige stukken en een soort jungle, zonder leeuwen dan. Het is helemaal omheind en zal ongeveer 50km2 zijn. Na ongeveer 10 km hoop ik de bush in te gaan, maar stuit op een niet te doorwaden gebied, omdraaien vind ik zo zuur, dezelfde weg terug zo flauw….Ik zoek naar een uitweg, maar er zit niet anders op dan om te keren.  Ik sla een pad in dat er gezellig kronkelend uit ziet. Ik zie een boel gaten in de weg en vraag me af waar ze van zijn? Op de wandeling met Simon zagen we gaten van een honey badger (kijk voor de grap eens op youtube, dit zijn echt onverschrokken en doelgerichte beesten, erg grappig) maar dit was toch iets anders. Ik schrik me dood als ik recht

Op zaterdag vertrek ik vroeg om mee te doen aan een wandeling over de voet van de Kilimanjaro. Het traject wordt in kaart gebracht zodat er uiteindelijk een volledige circel kan worden gelopen of gerend, waarbij onderweg overnacht kan worden. Het idee komt van Simon Mtuy, oud wereldrecordhouder van het op- en afrennen de Kilimanjaro. Ken je de trailrunner en meervoudig wereldkampioen Kilian Jornet? Er is een prachtig filmpje gemaakt als hij de Kili op en afrent en dan het wereldrecord wegzet ( https://www.youtube.com/watch?v=DJztgs-jXuw&list=PL-TWgAcUfb5xVOX50ZbtLnHCWLVJeu02 - ). Simon was degene die hem filmde!   Het Kilimanjaro Development Forum is gericht op sociale en economische groei in het gebied, waarbij een soort holistische visie is ontwikkeld voor het gezond gebruik van de natuur. Verschillende organisaties hebben zich aangesloten waaronder de Elephant Embassy Trust om zo gezamenlijk op te trekken. Ik vind het prachtige gedachte dat Simon die de hele wereld over is

Na een nachtvlucht waar ik me helemaal over de stoelen kon vleien, zonder ook maar iemand te hinderen (het vliegtuig was maar voor 30% geboekt), kom ik redelijk uitgerust aan op Nairobi airport (Kenia). Het is niet groot en ik heb ruim een uur de tijd dus ik besluit een heerlijke kop koffie te nemen. De dollars die ik op schiphol heb gepind komen goed van pas, die kunnen hier in Keniaanse shilling worden omgezet. Ik droom wat voor me uit tot ik plotseling mijn naam hoor door de luidspreker. Mrs Suzanne Theuws, would you please come to the gate…..Oh sjips, dat is voor mij! Ik haast me naar de gate, die vlakbij is en excuseer me. Maar er blijkt geen probleem te zijn, ik was alleen de bijna laatste om te boarden. Het taxibusje staat buiten op me te wachten. Een klein vliegtuig brengt me naar mijn eindbestemming.   Op   mijn verjaardag land ik op Kilimanjaro airport, wat een cadeau! Ik ga nog op zoek naar de boom waar we Mila’s naam in kerfden, maar deze is onvindbaar, ik vind hem vast o

Ja ja, het is bijna zover! Koffer gepakt, spullen voor de kids in een eigen koffer en nog een handbagage, dat moet wel voldoende zijn. Ik ben er nu helemaal klaar voor.  Uiteraard gaan mijn hardloopspullen mee, waarbij een camelbag onmisbaar is in het warme klimaat. Wie weet ga ik dit weekend al naar de Kilimanjaro op daar te rennen, hifi, dat klinkt wel heel cool. Alle belangrijke stukken voor de komende weken zitten in de handbagage, zodat ik in het vliegtuig alvast aan het werk kan. Verder onmisbaar om bij de hand te hebben: paspoort, telefoon, geld (inclusief 50 dollar om bij aankomst een visum te kunnen kopen), gele paspoort, medicijnen (ook malaria tabletten, want het heerst er nu), een boek, een setje schoon ondergoed en toiletspullen. Dit laatste is in Afrika een aanrader, de kans dat je koffer niet tegelijk met jou aankomt is erg groot. Ik hou jullie op de hoogte vanuit Tanzania. Tutaonana (tot ziens)!