Doorgaan naar hoofdcontent

Richardi gaat mee uit shoppen

Op een zaterdag (geen schooldag natuurlijk want Richardi loopt toch al zover achter) nemen we Richardi mee uit shoppen is het plan. Stella heeft al een plannetje bedacht voor het meenemen van Richardi, want de kostschool waar hij verblijft ligt een kleine tien kilometer verderop. Vrijdag gaan we naar zijn school (Rose Education Center) waar we eerst een gesprek met Rose zelf hebben. Rose is een groot voorbeeld voor me: zwart, vrouw, gehandicapt en toch directeur van prachtige privéschool in Mtakuja. Tel daarbij op dat ze ook nog eens een twintigtal weeskinderen in haar school heeft opgenomen, die ze haar eigen kinderen noemt. Ze vertelt dat Richardi langzaamaan beter in zijn vel komt te zitten. Hij praat meer, lacht (met die prachtige lach!) en is minder verlegen. Het eerste jaar was zwaar voor hem vertelt ze, hij was ernstig getraumatiseerd door vader. Rose vraagt me of hij mee op schoolreis mag naar Tarangire National Park? Ja dat mag hij wel! Wat een prachtreis voor die kids. Run4Mtakuja geweldig bedankt! Door jullie steun heeft Richard een veilige plek, waar hij goed wordt onderwezen, Engels leert en ook nog liefde ontvangt. Fantastisch om dit namens jullie aan hem te mogen geven.

Achterop de fiets gaan we richting Stella. Zij zal hem te eten geven en morgenochtend klimmen ze samen in de daladala om naar de stad te gaan waar we elkaar ontmoeten. De volgende dag stap ik de daladala in die al naar me toeterde van een afstand. De bus zit niet vol gelukkig, dus ik heb lucht en ruimte. De jongen naast me laat zo af en toe de bus stoppen en klimt dan uit het achterraam om daar wat spullen uit de achterklep te pakken en dit aan de wachtende mensen langs de kant te geven. En hop, zo weer door het raam naar binnen. Ik lach in mezelf want besef me dat er niet alleen mensen worden vervoerd, maar dat het ook een soort SRV wagen is die hier rond rijdt. Er is altijd iets wat iemand een dorp verderop nodig heeft en dit systeem werkt prima.
In Moshi komen Stella en Richardi al snel aanlopen. We gaan op zoek naar een eerste winkel. Daar vinden we een bloesje, T -shirt en korte broek. Dat gaat voorspoedig. Dan op naar een winkel waar ze schoenen verkopen. Hij heeft twee paar nodig: speelschoenen en schoolschoenen. Het paar wat twee jaar geleden voor hem gekocht is, is nodig aan vervanging toe zie ik…Helaas geen schoolschoenen maar wel stoere gympen. Dan nog een lange broek. Jeans is helemaal het einde voor hem. De schoolschoenen gaat Stella op een ander moment kopen zegt ze want met mij erbij schieten de prijzen door het dak zegt ze. We gaan naar de apotheek, want ik moet ook nog de bestelling plaatsen voor de bevallingspakketten. In een airconditioned ruimte wachten ze al televisiekijkend rustig op mij. Ik ben bijna voor alles geslaagd, alleen de afneembare kleden voor onder de barende vrouw nog niet. Die waren er te duur en dus gaan we ergens anders op zoek. Het kost een klein uurtje, maar dan hebben we wel mooi 20 euro bespaard. Daar kan weer een gezin in nood mee worden geholpen.


Gelukkig zitten we met zijn drietjes in een Afrikaanse lunchroom en eten samen rijst met een prutje. Wat een gezellige dag zo. Richard is nog steeds verlegen, maar zegt wel af en toe wat engelse woordjes tegen me, heel aandoenlijk. Bij het afscheid een dikke knuffel, tot volgend jaar lieve jongen!
De volgende middag krijg ik van Stella dit bericht:

Suus, I wish you were here this morning. I invited Richard to come to mass with us today and he did. He wore his new clothes and looked so good. It was wonderful to see him like this.

Reacties

Rene Wiersma zei…
Mooi verhaal Suus. Weer een geweldige ervaring erbij denk ik. Je hebt het verdiend. We missen je wel hoor...
16 november 2014 om 05:53

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De eerste dag van onze missie!

Met de storm in Nederland was het nog even spannend of we wel konden vertrekken maar gelukkig zijn we na een soepele reis goed en wel aangekomen bij TPC. Na een korte nachtrust stond ons een drukke maar leuke dag te wachten. Lees hieronder het verslag van onze eerste dag. Bezoek TPC hospital  Het regent pijpenstelen hier, ook hier laat klimaatverandering zich gelden. Na een korte nacht worden we ‘s ochtends om 7 uur verwacht bij het ziekenhuis, waar we met de ziekenhuisdirecteur, de manager van FTK en met Veronica, de  verpleegkundige op de mamabus, hebben afgesproken. We bespreken de services die op de bus worden geleverd, van vaccinaties tot educatie tot het bieden van een luisterend oor. Inmiddels is Veronica een bekend persoon in de dorpen en vervult ze een vertrouwensrol voor veel moeders. Huiselijk geweld en gevoelige kwesties zoals ziekte, overlijden, handicaps en mentaal welzijn zijn nog taboe in Tanzania, maar met de komst van de mamabus en Veronica in lower moshi, wo...
Een reactie posten
Meer lezen

Bijzondere eerste dag in Karatu

Waar begin je te vertellen na een dag als deze…met een vol en voldaan hoofd suizen we na in het hotel waar we zojuist door de ziekenhuisdirecteur zijn afgezet. De korte versie is: iedereen in het hele Karatu Lutheran Hospital, van verzorgende op de afdeling tot de bestuur, is ervan doordrongen dat de MamaBus voor de dorpen de weg is naar gezonde moeders en kinderen in deze regio en dat daarmee cirkel van armoede doorbroken kan worden. Het bestuur beëindigt een lange meeting met een luid en duidelijk: we zijn er helemaal van doordrongen dat de mamabus een levensreddende functie heeft, maar de wens (lees het commando) van de board is dat dit zo snel mogelijk gebeurt. Dussss, wanneer start het project? Gelukkig kunnen we het goede nieuws vertellen dat morgen de officiële opening zal plaatsvinden én we meteen de eerste dorpen gaan bezoeken. Daarover morgen meer, maar eerst terug naar het begin van onze dag.  We starten de dag rijdend door de stromende regen naar het ziekenhuis. Boven o...
Een reactie posten
Meer lezen

Wauw! De MamaBus in Karatu is geopend!

Wij zijn inmiddels alweer even terug uit Tanzania maar we hebben jullie het hoogte punt van onze missie nog onthouden; namelijk de officiële opening van de MamaBus in Karatu!  De opening stond gepland op dinsdag. We hadden er een beetje een hard hoofd in, want er was bij onze aankomst nog niks geregeld. Je zou het je in Nederland haast niet voor kunnen stellen, maar de uitnodigingen gingen uiteindelijk op maandagavond (de dag van te voren!) de deur uit. En vrijwel alle genodigden lieten meteen weten erbij te zijn!  Ook is het bij het plannen van een formeel openingsfeest in Tanzania is het belangrijk dat je de juiste mensen uitnodigt en rekening houdt met het Tanzaniaans uurtje. Dat betekent dat je de hooggeplaatste gasten vooraf zo goed inlicht dat ze zeker zullen komen. En met die allerhoogste gasten heb je vaak aan een Tanzaniaans uurtje niet genoeg. Iets na vieren, de afgesproken tijd, komen de gasten vanuit de betrokken dorpen binnen: de dorpshoofden, hoofden van dispensa...
Een reactie posten
Meer lezen