Doorgaan naar hoofdcontent

Richardi en NeoNatalie

Vandaag is het de dag dat ik Richard weer ontmoeten zal, daar word ik blij van wakker. Ik fiets naar zijn school. Mzungu Hi! roepen de kids en ik zwaai en zij lachen. Op school mag ik buiten wachtten tot ze Richard erbij hebben gehaald. Daar zie ik hem lopen! Wat is ie groot geworden, zo fijn om te zien. Heel verlegen komt ie bij me staan, de juffrouw legt uit wie ik ben. Maar hij verstaat al best goed Engels en kan zelfs al een woordje hier en daar zeggen. Hij laat me de slaapzaal zien met zijn bed en de klamboe. Het ziet er netjes uit hier, de klassen niet te vol, het erf mooi schoon en opgeruimd.  Ik breng een bezoekje aan zijn klas, die prompt een liedje zingen voor me. Dan demonstreert Richard (hier wordt ie Richardi genoemd, dus laat ik dat ook maar doen vanaf nu) hoe goed hij het ABC kan opzeggen. Een enorme lach van oor tot oor, zo trots als een pauw is ie, en ik ook. Ik bedank de klas en zeg tegen Richardi dat ik weer terug zal komen voor nog een bezoekje.
Met een opgewekt gemoed stap ik de fiets op, maar ai, een slappe band. Ik word naar de plaatselijke fietsenmaker gebracht, waar mijn band wordt opgepompt. Dat moet je ook maar weten dat dat hier is. Dat is sowieso wel een Afrikaans iets: ze zijn niet scheutig met informatieborden oid, zodat het soms raden is.

Ik kom langs de dispensary, het lokale ziekenhuisje-je. Je-je omdat het eigenlijk niet zo mag heten, er is een dokter, maar die is altijd dronken. Er zijn zusters, die het eigenlijke werk doen, maar medisch niet voldoende onderlegd zijn en dan is er nog de inventaris. De aankleding is minimaal te noemen, de uitrusting belabberd. De bloeddrukmeter komt uit het jaar nul, de twee stethoscopen zijn stuk. Bloeddruk meten voor zwangere vrouwen is er dus niet bij hier. Toch waagt de arts zich eraan. Ik vraag hem om het aan de zuster te leren, die er een beetje giechelig bij staat. Maar hij zegt al dat de patiënte een lage bloeddruk heeft en loopt weer weg. De zuster en ik kijken elkaar aan en glimlachen: het zal wel. Ik bedenk me dat dit toch anders moet kunnen. Als dit de plek is waar mensen in nood terecht komen zijn ze verloren. Dat zal ook wel de reden zijn waar om er zo weinig komen natuurlijk. De zuster neemt me mee naar achter waar ze een fantastisch object heeft: een oefenbaby NeoNatalie genaamd. Helaas heeft de zuster geen idee wat ze met Natalie aan moet. Dat brengt me op het idee om de volgende midwifetraining hier te doen, zodat ze de pop kunnen zien en zodat ook de mensen hier op de dispensary wat leren.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De eerste dag van onze missie!

Met de storm in Nederland was het nog even spannend of we wel konden vertrekken maar gelukkig zijn we na een soepele reis goed en wel aangekomen bij TPC. Na een korte nachtrust stond ons een drukke maar leuke dag te wachten. Lees hieronder het verslag van onze eerste dag. Bezoek TPC hospital  Het regent pijpenstelen hier, ook hier laat klimaatverandering zich gelden. Na een korte nacht worden we ‘s ochtends om 7 uur verwacht bij het ziekenhuis, waar we met de ziekenhuisdirecteur, de manager van FTK en met Veronica, de  verpleegkundige op de mamabus, hebben afgesproken. We bespreken de services die op de bus worden geleverd, van vaccinaties tot educatie tot het bieden van een luisterend oor. Inmiddels is Veronica een bekend persoon in de dorpen en vervult ze een vertrouwensrol voor veel moeders. Huiselijk geweld en gevoelige kwesties zoals ziekte, overlijden, handicaps en mentaal welzijn zijn nog taboe in Tanzania, maar met de komst van de mamabus en Veronica in lower moshi, wo...
Een reactie posten
Meer lezen

Bijzondere eerste dag in Karatu

Waar begin je te vertellen na een dag als deze…met een vol en voldaan hoofd suizen we na in het hotel waar we zojuist door de ziekenhuisdirecteur zijn afgezet. De korte versie is: iedereen in het hele Karatu Lutheran Hospital, van verzorgende op de afdeling tot de bestuur, is ervan doordrongen dat de MamaBus voor de dorpen de weg is naar gezonde moeders en kinderen in deze regio en dat daarmee cirkel van armoede doorbroken kan worden. Het bestuur beëindigt een lange meeting met een luid en duidelijk: we zijn er helemaal van doordrongen dat de mamabus een levensreddende functie heeft, maar de wens (lees het commando) van de board is dat dit zo snel mogelijk gebeurt. Dussss, wanneer start het project? Gelukkig kunnen we het goede nieuws vertellen dat morgen de officiële opening zal plaatsvinden én we meteen de eerste dorpen gaan bezoeken. Daarover morgen meer, maar eerst terug naar het begin van onze dag.  We starten de dag rijdend door de stromende regen naar het ziekenhuis. Boven o...
Een reactie posten
Meer lezen

Wauw! De MamaBus in Karatu is geopend!

Wij zijn inmiddels alweer even terug uit Tanzania maar we hebben jullie het hoogte punt van onze missie nog onthouden; namelijk de officiële opening van de MamaBus in Karatu!  De opening stond gepland op dinsdag. We hadden er een beetje een hard hoofd in, want er was bij onze aankomst nog niks geregeld. Je zou het je in Nederland haast niet voor kunnen stellen, maar de uitnodigingen gingen uiteindelijk op maandagavond (de dag van te voren!) de deur uit. En vrijwel alle genodigden lieten meteen weten erbij te zijn!  Ook is het bij het plannen van een formeel openingsfeest in Tanzania is het belangrijk dat je de juiste mensen uitnodigt en rekening houdt met het Tanzaniaans uurtje. Dat betekent dat je de hooggeplaatste gasten vooraf zo goed inlicht dat ze zeker zullen komen. En met die allerhoogste gasten heb je vaak aan een Tanzaniaans uurtje niet genoeg. Iets na vieren, de afgesproken tijd, komen de gasten vanuit de betrokken dorpen binnen: de dorpshoofden, hoofden van dispensa...
Een reactie posten
Meer lezen