Stichting Driving Nurses

Het is zover: we gaan met een heus feestje de start van de Mama Bus vieren bij TPC Hospital waar we mee samenwerken. Natuurlijk hoort een tent bij en drankjes om samen te proosten op de start. Ik heb een speech voorbereid en de gasten zijn uitgenodigd. Als ik aankom staat er een enorme tent met een mooi versierde tafel en plastic stoelen voor de gasten. Ik zie de fotograaf al rondlopen. Wow, dat wordt hier serieus aangepakt, geen half werk. Wie wordt eigenlijk je ceremoniemeester en wie is de guest of honor? Oeps, moet dat? Ik besluit Karen Yeates, directeur van het ziekenhuis, tot eregast te bombarderen en zal de ‘ceremonie’ zelf begeleiden. Na een korte speech trekken Stella en ik de kanga van het logo op de bus, DE MAMA BUS IS GEOPEND! Er volgt een tour-de-bus waarin we alle tools laten zien die aanwezig zijn. Ook de cadeautjes van KBS Laurentius laat ik zien en ik vertel het verhaal van die lieve kids en juffrouw uit Nederland. De eerste bezoekers zullen cadeautjes krijgen

MCC  is gearriveerd en dat betekent dat mijn lieve vriendinnetje Iris er is! Zo bijzonder om elkaar hier te zien. Ik besluit om ’s middags naar het medische kamp te fietsen, ongeveer een uurtje over zand(stof!)paden kachelen en dan ben ik er. FTK  heeft er een mooi nieuw gebouw voor de gemeenschap geplaatst, waar MCC de checks voor de kids doen. Het ziet er heel gestructureerd en systematisch uit, gaaf om te zien wat zij daar allemaal voor elkaar krijgen. Uiteraard zijn de meiden ook hen aan het meehelpen ;) Dit jaar helpen de gezondheidswerkers uit het dorp voor het eerst echt mee en ik zie een bekende die meteen uitroept: “mama Bus!”, ik geef haar een dikke knuffel en degene naast haar roept ook al ‘mama Bus”. Ook zij krijgt een dikke knuffel net als nog een aantal die blijkbaar gehoord hebben over de Mama Bus. Dus ik zeg: ik heet mama Suus. Ja dat weten we, maar we hebben je naam veranderd in mama Bus.

Dankjewel lieve Mary, op deze bijzondere dag, voor je gulle gift! Met jouw donatie kan de MamaBus  worden voorzien van een echo apparaat, waarmee ook de moeder het hartje van haar baby kan horen. Dankjullie wel Tjeerd en Annelies ( www.tandartspraktijkdewaard. nl  ) voor de schenking van de tandpasta's en enorme heoveelheid tandenborstels. De Mama Bus zal zorg dragen voor verspreiding in de meest afgelegen dorpen, daar waar hulp niet eerder kwam! NL88 RBRB 8804 8105 72 SJW Bouwen, ovv Driving Nurses

Sophie heeft iets fantastisch geregeld voor de kids hier: haar hele klas heeft pakketjes gemaakt voor de kids en baby’s hier. Eerder schreef ik er al over wat een groot hart zo’n jonge meid van 11 kan hebben. Voor mijn vertrek ben ik terug naar haar klas gegaan waar de hele groep incluis de juf, pakketjes had klaargemaakt. De ene jongen stopte zijn mooiste autootjes in het pakket, de ander vond een mooi shirt, een brief in Swahili voor de ontvanger  en de juf maakte zelfs een heel babyslaapzakje. Zo ontzettend lief en mooi. Alle kids en de juf van de klas van Sophie:  asanteni sana! De pakketjes worden ook in de bus gepakt, zodat de eerste mama’s die de bus bezoeken een prachtig cadeau uit Nederland krijgen. Alle kastjes aan de achterkant zitten vol met de mooie pakketjes van de kids. De laatste hand wordt gelegd aan de inrichting en dan is het tijd om richting ziekenhuis te gaan om de training te geven aan de verpleegkundigen die op de bus gaan r

Ohhh wat is ie mooi geworden! Ik kan het niet uitleggen hoe blij ik ben: Karanga Technical School heeft echt maatwerk geleverd. ’s Morgens vroeg gaan de meiden en ik met de dala dala naar de stad om daar naar de school gebracht te worden. De meiden hebben hun eerste rit met de dala dala en zien de stad straks voor het eerst. We worden opgepikt om naar de school te gaan, het ligt iets buiten de stad waar geen dala dala te vinden is. Ik ben opgewonden,  ben zo benieuwd. Het hoofd van de werkplaats wacht ons op en laat ons trots zijn werk zien: Wauw, wat is ie goed geworden en wat hebben ze goed nagedacht over zaken. We bekijken hem helemaal en de man legt uit wat er allemaal gebeurd is aan het interieur. Wat ontzettend mooi, daar istie dan! We rijden met zijn vieren in de Mama Bus terug. Wat een goed gevoel zeg. Terug op TPC waar ik verblijf gaan we aan de slag met de inrichting van de bus. En je raad het al: uiteraard zijn een aantal spullen die bij mijn vorige trip zijn ingeslag

Vanuit ontspanning gaat alles beter, dus ik begin de dag met een loopje van 10km en voel me de koning te rijk hier te mogen zijn. Wat een heerlijkheid! Bij thuiskomst heeft een apenfamilie bezit van mijn veranda en tuintje genomen en ze lijken echt te willen spelen en dagen me uit: ze rennen over het dak, komen voor mijn raam zitten, gaan op hun achterpoten zitten en op mijn fiets, zo grappig om te zien. Bij het ontbijt zit de eigenaar van deze plantage er met een heel gezelschap klaar om cricket te gaan spelen. Of ik ook kom kijken? Tuurlijk waarom niet, ben wel benieuwd naar de regels van het spel want op TV ziet het er erg ingewikkeld uit. Van een afstandje zie ik een sjiek gezelschap, witte kleding, stoeltjes in het gras, maar als ik dichterbij kom, zie ik dat ze al aan het bier zitten, allerlei verschillende kleuren kleding. Zo grappig als de eerste inning is afgelopen: als in een film komen ze het veld af, jong oud, dik dun, groot klein, wit en bont, grappend en grollend. Ik b

Er zijn twee studentes verpleegkunde gearriveerd uit Nederland en we praten over hun plannen voor het verblijf en over de Mama Bus. Ze reageren alsof ze Rotterdammers zijn, terwijl er toch echt een Limburgs accent te horen is: Nou, interessant! Daar willen wij wel aan meewerken, wanneer starten we?, roepen ze gelijktijdig. Geweldig zoveel enthousiasme en energie, dat is precies wat er hier nodig is.  We gaan naar het ziekenhuis waar de MamaBus mee samenwerkt en ontmoeten de hoofdzuster en een verloskundige. Wist je dat er hier eigenlijk meer mannelijke verloskundigen zijn dan vrouwelijke? We besluiten dat er voor de MamaBus een mannelijke  en vrouwelijke verloskundige zal komen. We krijgen een uitgebreide tour door het ziekenhuis wat in niets te vergelijken is met een ziekenhuis bij ons. Het plan is om een training voor de verpleegkundigen die op de bus gaan werken te geven op woensdag. De meiden willen deze wel in elkaar zetten en aan het eind van de dag krijg ik al bericht da

Het gaat bijna gebeuren: datgene waar we nu al tijden voor aan het zwoegen zijn: de start van de Mama Bus! Deze keer voor mij geen bezoeken aan dorpen in mijn eentje met Stella de tolk, maar alles in het teken van de kickoff. Het begint meteen als ik aankom op Kilimanjaro Airport: de man van het bedrijf waar ik de stickers heb laten ontwerpen en maken uit Arusha, is ernaar toe gekomen om de stickers eigenhandig te overhandigen. Zo soepel als dat gaat zo jammerlijk blijven mijn koffers achter in Nairobi waar ik moest rennen om mijn aansluitende vlucht te halen. Tja en koffers hebben geen pootjes en ik zag daar verder ook geen mensen rennen, dus helaas, mijn koffers stonden niet op de band.  Bij het loketje werd laconiek gereageerd, dus  ik heb er toch maar wat drama ingegooid, want ik hoorde dat mensen soms dagen op hun koffers moeten wachten. En dat heeft geholpen want al in de middag arriveerden ze met een spoed label in Moshi. Lucky me.  Een telefoonnummer is onontbeerlijk, ze