Waar begin je te vertellen na een dag als deze…met een vol en voldaan hoofd suizen we na in het hotel waar we zojuist door de ziekenhuisdirecteur zijn afgezet. De korte versie is: iedereen in het hele Karatu Lutheran Hospital, van verzorgende op de afdeling tot de bestuur, is ervan doordrongen dat de MamaBus voor de dorpen de weg is naar gezonde moeders en kinderen in deze regio en dat daarmee cirkel van armoede doorbroken kan worden. Het bestuur beëindigt een lange meeting met een luid en duidelijk: we zijn er helemaal van doordrongen dat de mamabus een levensreddende functie heeft, maar de wens (lees het commando) van de board is dat dit zo snel mogelijk gebeurt. Dussss, wanneer start het project? Gelukkig kunnen we het goede nieuws vertellen dat morgen de officiële opening zal plaatsvinden én we meteen de eerste dorpen gaan bezoeken. Daarover morgen meer, maar eerst terug naar het begin van onze dag.
We starten de dag rijdend door de stromende regen naar het ziekenhuis. Boven op een heuvel aan de voet van de Ngorongoro krater vinden we het bijna 70 jaar oude ziekenhuis. We worden hartelijk ontvangen en de vergaderruimte stroomt langzaam vol. De presentaties roepen vragen, bewondering en applaus op. Het thema van de de eerste spreker is: Together we can. We zien dat de medewerkers geïnspireerd raken om deze kans om iets moois samen naar de gemeenschap te brengen, te pakken.
Tijdens de rondleiding door het ziekenhuis zien we alle afdelingen en krijgen dan de kans om met de opgenomen moeders in gesprek te gaan. We beginnen op de postnatal ward, een ruimte waar de bevallen moeders samen met hun netgeboren kindjes verblijven. We zien een jonge masaai vrouw vermoeid en uitgepuft op haar bed zitten. Dr. Heriel verteld ons dat ze een spoedkeizersnede heeft gehad nadat ze met een levensgevaarlijke lage hb waarde werd binnengebracht vanuit een ver verwijderd dorp. Hij benadrukt nog eens hoe machteloos zij zich voelen in zo’n situaties. Met regelmatige check-ups tijdens de zwangerschap had dit ZO eenvoudig voorkomen kunnen worden. Gelukkig kan hier met de komst van de MamaBus verandering ingebracht worden…
.jpeg)
.jpeg)
Tegenover haar zit een jonge vrouw van 28 jaar. Net bevallen van haar vierde kindje. Ze verteld ons dat ze regelmatig checkups heeft gehad hier in het KLH, ze woont immers in de buurt. De keizersnede was dan ook gepland en ze heeft van te voren kunnen sparen voor de komst van haar baby’tje. Ze mag aan het einde van de dag naar huis maar niet voordat ze een implanon heeft laten plaatsen heeft ze besloten. Iets wat zo goed aansluit bij ons. Wij staan voor het 1000 dagen principe en hierin is dag 0, conceptie of juist géén conceptie ook zo belangrijk.
We vervolgen onze weg naar de antenatale ward, de ruimte waar normaal gezien de vrouwen liggen die nog moeten gaan bevallen. We horen de achtergrond van een piepjonge meid van 16 die een week geleden hier terecht kwam en wonder boven wonder haar niet verwachtte kindje met 34 weken gezond ter wereld bracht. Wanneer een van de nurses voorzichtig de lakens aan de kant doet, zien we een piepklein baby’tje met een prachtige bos zwarte krullen. Vanwege het gebrek aan couveuses wordt hier de kangaroo methode gebruikt. Het babytje wordt zonder kleertjes op de borst van de moeder geplaatst. Door de huid op huidcontact wordt de baby warm gehouden en ook zorgt het voor een betere hechting. De jonge moeder wordt liefdevol door de dokter toegesproken en we zien de tranen in haar ogen komen….Verkracht en zwanger geraakt, maar gelukkig is de man verdwenen en kan zij zodra de baby en zij zijn aangesterkt, naar haar ouders waar zij veilig zijn.
.jpeg)
Reacties
Een reactie posten