Stel je voor: hoofdpijn bij een jong kind, dat op kostschool zit, terwijl oma voor haar zorgt. Oma woont op het platteland, zeker twee uur per daladala (volgepakte taxibus). Oma haalt eerst het kind van school, want ze mag niet alleen in de daladala. eenmaal thuis op naar het ziekenhuis (de volgende dag, want de enige daladala vertrekt 's morgens). Trek een volgnummer, want voordat je behandeld kunt worden moet je eerst in een rij staan om een dossier te kopen. Ook al had je er al een, nee eerst een paar uur in de rij en dit dossier kopen. Zeker niet weggaan, want dan is je plaats ingenomen door een ander. Als je geluk hebt ben je nummer 50 uit de eerste 50, als je pech hebt, kom je vandaag niet eens aan de beurt en moet je terug naar huis.
Goed je hebt je dossier, gaat naar het loket van het specialisme, bijvoorbeeld oogheelkunde. Helaas. De afdeling is gesloten. U kunt terug naar huis. Je moet wel heel goede connecties hebben om nu nog ergens doorheen te komen. Mijn tolk belt een arts die haar de naam geeft van een specialst. Daar gaat haar kleindochter met een briefje naartoe waarop ook de naam van die bekende arts staat. Het is werkelijk waar gebeurd: oma en kleindochter wordt verzocht stiekem door het raam van oogheelkunde te klimmen (met het dossier!) en tegen niemand in de gang wat te zeggen. Het kind krijgt een simpele oogtest, zoals wij hier op iedere hoek van de straat kunnen laten testen en moet een bril. De dag zit erop, het meisje heeft een bril en oververmoeid keren ze terug huiswaarts, zeker een paar uur reizen. De volgende dag toogt oma met haar kleinkind naar de kostschool, weer een dag geen les voor dit kind.
Ik stel me dan voor: hoe zou het zijn als we zo'n plaat van de opticien in de dispensaries weghangen. Een instructie erbij en de meest eenvoudige problematiek kan hier al gefilterd worden. Dat scheelt het kind drie dagen school, de oma een boel geld, het ziekenhuis doet wat aan de wachttijden en de specialist ziet alleen de mensen die een specialst nodig hebben
Goed je hebt je dossier, gaat naar het loket van het specialisme, bijvoorbeeld oogheelkunde. Helaas. De afdeling is gesloten. U kunt terug naar huis. Je moet wel heel goede connecties hebben om nu nog ergens doorheen te komen. Mijn tolk belt een arts die haar de naam geeft van een specialst. Daar gaat haar kleindochter met een briefje naartoe waarop ook de naam van die bekende arts staat. Het is werkelijk waar gebeurd: oma en kleindochter wordt verzocht stiekem door het raam van oogheelkunde te klimmen (met het dossier!) en tegen niemand in de gang wat te zeggen. Het kind krijgt een simpele oogtest, zoals wij hier op iedere hoek van de straat kunnen laten testen en moet een bril. De dag zit erop, het meisje heeft een bril en oververmoeid keren ze terug huiswaarts, zeker een paar uur reizen. De volgende dag toogt oma met haar kleinkind naar de kostschool, weer een dag geen les voor dit kind.
Ik stel me dan voor: hoe zou het zijn als we zo'n plaat van de opticien in de dispensaries weghangen. Een instructie erbij en de meest eenvoudige problematiek kan hier al gefilterd worden. Dat scheelt het kind drie dagen school, de oma een boel geld, het ziekenhuis doet wat aan de wachttijden en de specialist ziet alleen de mensen die een specialst nodig hebben
Reacties
Een reactie posten