Vanochtend wordt ik opgepikt door Wonanji, de man met wie ik ooit dit project heb besproken en wiens visie op mental health in Tanzania echt eruit springt. Hij is een half jaar gelden gepromoveerd van de regio Arusha naar het nationaal niveau, waar hij twee stappen verwijderd is van de minister van Gezondheidszorg. Hij wil dit land verbeteren en heeft zo’n enorme drive om in de niche markt, want dat kun je wel zeggen van GGZ in Tanzania, voor altijd zijn stempel te drukken. Misschien zelf zelfs minister te worden door dit enorme project. Want ja, zo vertelde hij me een aantal maanden geleden, het probleem in geestelijke gezondheid was landelijk en niet alleen in Noord Tanzania, daar werd hij zich bewust van nu hij op het ministerie werkt. We rijden over een bijna niet berijdbare ongeasfalteerde weg vol met diepe kuilen. We praten over onze gezamenlijke kennissen en over de Mamabus, die hij enorm waardeert. We vinden maar moeilijk de weg naar dit afgelegen hotel wat hij heeft gereserveerd voor onze meeting. Ondertussen is Ionela, die door haar man zou worden afgezet, al aangehouden door de politie. Na heel lang praten en onderhandelen mogen ze zonder te betalen doorrijden. We nemen buiten plaats, heerlijk onder de bomen die ons beschermen tegen de stekende zon. We praten en praten en wisselen ideeën uit over hoe we de geestelijke gezondheid in Tanzania kunnen aanpakken. En na uren praten, met breinpauze uiteraard, zijn we er helemaal uit. We gaan het samen doen, samen zullen we schrijven aan het nationale strategie- en implementatieplan voor geestelijke gezondheidszorg. We worden adviseur voor het programma Revalidatie van het ministerie van gezondheidszorg op het gebied van geestelijke gezondheid.
PS ik heb geen oog dicht gedaan vannacht, mijn hoofd blijft maar tintelen van de mamabus in Karatu, van dit en van alles wat er nog te doen is .....
Reacties
Een reactie posten