Ik moet eerst het een en ander uitwerken voor ik naar FTK ga. Dit doe ik met een lekker ontbijtje en wat is het toch bijzonder om de Afrikaanse geluiden te horen in de ochtend. De vogels die je ziet, de apen die over je dak rondrennen, de geuren die je hier ruikt...
Bij FTK gaan we meteen aan de slag met het voorbereiden van de pakketten voor de traditional birth attendants (TBA’s) die we in het dorp van vrijdag gaan trainen in het gebruik ervan. Over een maandje is het dorp volledig afgesloten van de buitenwereld en zijn ze op zichzelf aangewezen. Het is dan zo nodig dat er spullen zijn voor een veilige bevalling, zodat ze zich niet hoeven te behelpen met een scherp voorwerp om de navelstreng door te snijden of de baby’tjes niet met de blote handen gehaald hoeven te worden. Plastic tasjes zijn streng verboden sinds vorig jaar in Tanzania, je mag ze ook niet het land mee in nemen, wat echt heel veel afval scheelt, knap hoe de overheid dat voor elkaar heeft gekregen. De voorraad TBA-pakketten zit echter nog in plastic tasjes, die moeten worden overgezet in de hedendaagse tasjes. En die gaan we scoren in een van de plaatselijke winkeltjes hier.
Als alles gereed is vertrek ik naar Stella, mijn Mama Africa om eerst te praten over haar zorgen en de kids waar zij voor zorgt in onze naam, als ze iets nodig hebben of als er een schoolvakantie is en ze kunnen nergens heen. Het is een fijn weerzien. We vertrekken naar Imani, de school waar de kids op zitten en een vak leren. Gerund door nonnen, superlief voor de kids die meestal wees zijn of een handicap hebben, en ook nog eens met oog voor waar het kind zich in ontwikkelen kan, echte aandacht dus. Daar heeft onze richardi zeker van geprofiteerd, van een verlegen mannetje die steeds op school een 0 kreeg voor rekenen, is hij nu het vak van timmerman aan het leren, en hij is er goed in. Margreth heeft nog een jaar te gaan en is zich sterk aan het ontwikkelen als jonge vrouw met een duidelijke wil. Yohanna, die niet kon praten en moeilijk liep toen ik haar voor het eerst zag. En guess what? Ze praat! Hoe geweldig is dit..... zo mooi dat het toch kan, ook hier, een drie kwartier rijden door het stof en dan zo’n mooie ontwikkeling bij deze kids kunnen brengen. En dan nu een post-kerstverhaal. We stappen uit de auto en achter ons parkeert er nog een. Een priester, een papa en een meisje stappen uit. We lopen samen naar het kantoor van de zusters. Ze komen duidelijk om het meisje daar op kostschool te doen. Als de zuster de schoolfees uitschrijft, waarbij de prijzen zijn gehalveerd omdat niemand het kon betalen, informeer ik naar het gezelschap. De priester zal vast funding voor het meisje gaan vinden zegt de non. Laat hem dat dan bij ons doen, stel ik voor. We vragen de priester naar binnen en stellen het voor. Hij is zoooo blij en kan het bijna niet geloven. Hij was op weg naar Arusha en al ver gevorderd, toen hij een gevoel kreeg, hij moest terug naar Lower Moshi, omkeren gewoon en zo kwam hij met de vader en het meisje bij Imani terecht, net toen wij ook arriveerden. Tegelijk stopten we voor de deur, we gingen tegelijk bij dezelfde deur naar binnen. Ik vraag hoe het meisje heet, haar naam is Suzy. En zo begint het post-kerstverhaal, wat het begin van een leven zal zijn voor haar. Voorheen is ze door haar beperking jarenlang opgesloten geweest als de vader ging werken. De moeder is meteen bij de bevalling overleden. Het meisje kan niet praten, is nooit naar school geweest maar zit keurig rechtop en reageert met een enorme lach als wij allemaal lachen.
S’Avondszit ik nog met Huguette, een hele lieve vrouw uit Mauritius, die hier op TPC woont met haar man Eric die voor de fabriek werkt. Ze is zelf vorige week bij Imani geweest, want sinds ze vorig jaar met mij een bezoek aan de school heeft gebracht sponsort ze de school met zaken zoals balen mais en naalden voor de breimachine die alleen in Kenia te vinden zijn. Als een detective is ze vorig jaar te werk gegaan en uiteindelijk heeft ze de juiste naalden gevonden. Nu kan op de school weer gebruik gemaakt worden van de breimachines en kunnen er weer lessen worden gegeven en kleren worden verkocht die zijn gemaakt.
Reacties
Een reactie posten