Wat is het allemaal ongelooflijk wat er is gebeurd in de afgelopen periode. Terwijl ik terug ben in Nederland rijdt de bus gewoon en worden 80.000 mensen voorzien van zorg. Dit is veel mooier dan ik me ooit heb kunnen voorstellen.
Als de bus ergens komt komen de patiënten van heinde en verre en met problemen die soms heel persoonlijk van aard zijn. Zoals een meisje van 16 dat aarzelend de bus in stapte en beschaamd zich afvroeg waarom ze zich zo moe voelde. Misschien dat het iets te maken had met de problemen thuis, ze wordt door haar vader mishandeld en wil dolgraag zo snel mogelijk het huis uit. Ze heeft al een kind (!) wat een grote druk voor haar betekent thuis. Nader onderzoek in de bus wijst uit dat ze opnieuw zwanger is, ze is 16, wat een toestand. De verpleegkundige op de bus controleert haar en legt uit dat ze zeker in het ziekenhuis moet bevallen, om problemen tijdens de bevalling te voorkomen. Alle gegevens van het meisje worden genoteerd zodat we haar terug kunnen vinden en bereiken als nodig. Ze spreken af dat als de bus de volgende langs komt dat het meisje ook langskomt voor een checkup.
Maandelijks ontvang ik een evaluatie van de Mama Bus: wat voor problemen waren er, hoeveel moeders en kids zijn gezien, wat is er aan medicatie gegeven en welke lessen zijn er aangeboden aan de gemeenschap. Ook worden alle verwijzingen naar derden nauwkeurig bijgehouden.
De meiden uit Nederland zijn van groot belang voor de start van de bus: zij begeleiden de locale medewerker en geven extra training aan de medewerkers op de bus zodat ze steeds beter onderlegt raken in het werk zoals we dat het liefste zien. Want dat is nog een uitdaging: verpleegkundigen in Tanzania zijn niet gewend om als ze bivoorbeeld bloed prikken, niet alleen de waarde te bepalen maar ook de interpretatie van die waarde te geven. Dat wordt dus door de meiden getraind. Zonder zo'n Westerse begeleiding was de start een stuk moeizamer geweest. Dus lieve Shayenne en Janine: een dikke dankjewel!
Als de bus ergens komt komen de patiënten van heinde en verre en met problemen die soms heel persoonlijk van aard zijn. Zoals een meisje van 16 dat aarzelend de bus in stapte en beschaamd zich afvroeg waarom ze zich zo moe voelde. Misschien dat het iets te maken had met de problemen thuis, ze wordt door haar vader mishandeld en wil dolgraag zo snel mogelijk het huis uit. Ze heeft al een kind (!) wat een grote druk voor haar betekent thuis. Nader onderzoek in de bus wijst uit dat ze opnieuw zwanger is, ze is 16, wat een toestand. De verpleegkundige op de bus controleert haar en legt uit dat ze zeker in het ziekenhuis moet bevallen, om problemen tijdens de bevalling te voorkomen. Alle gegevens van het meisje worden genoteerd zodat we haar terug kunnen vinden en bereiken als nodig. Ze spreken af dat als de bus de volgende langs komt dat het meisje ook langskomt voor een checkup.
De meiden uit Nederland zijn van groot belang voor de start van de bus: zij begeleiden de locale medewerker en geven extra training aan de medewerkers op de bus zodat ze steeds beter onderlegt raken in het werk zoals we dat het liefste zien. Want dat is nog een uitdaging: verpleegkundigen in Tanzania zijn niet gewend om als ze bivoorbeeld bloed prikken, niet alleen de waarde te bepalen maar ook de interpretatie van die waarde te geven. Dat wordt dus door de meiden getraind. Zonder zo'n Westerse begeleiding was de start een stuk moeizamer geweest. Dus lieve Shayenne en Janine: een dikke dankjewel!
Reacties
Een reactie posten