Doorgaan naar hoofdcontent

Albinisme in Afrika

Sommigen van jullie zullen de meiden hiernaast nog herkennen. Een van hen mist een onderbeen, de ander werd onophoudelijk achtervolgt in de jacht op een ledemaat. De derde werd hevig bloedend langs de kant van de weg achtergelaten. Ze heeft het gered en is door een stichting opgevangen (www.underthesamesun.com). Hier heeft ze armen van gekregen en ze is voor scholing naar hiertoe gebracht, samen met haar vriendinnen. De grootste les volgt als ik hen de foto laat zien die ik van ze heb gemaakt: WE ARE BEAUTIFUL!!
In veel Afrikaanse landen lopen mensen met albinisme gevaar. Dit wordt veroorzaakt door twee vormen van bijgeloof: Ten eerste wordt gedacht dat het bezitten van hun lichaamsdelen geluk brengt. Ten tweede wordt gedacht dat het ongeluk brengt als er een baby met albinisme in een gezin wordt geboren. Er zou dan een vloek rusten op deze familie.
Door deze wijdverbreide misverstanden worden mensen met albinisme niet alleen gestigmatiseerd en gediscrimineerd, maar wordt er ook op ze gejaagd, worden ze vermoord of worden ledematen afgehakt. Zelfs hun graven worden geschonden om botten en andere overgebleven lichaamsdelen te zoeken.
​
Lokale heksendokters maken medicijnen waarin lichaamsdelen met zogenaamde magische krachten worden verwerkt. In de laatste 10 jaar, hebben ontelbare aanvallen op mensen met albinisme plaats gevonden. De meeste van deze aanvallen worden niet eens gerapporteerd, omdat ze 's nachts gebeuren en ver van de steden.

Een maandje terug ontmoette ik de oprichter van een stichting voor Tanzaniaanse activist met albinisme, Josephat Torner. Weer wat later mocht ik Josephat zelf ontmoeten,wat een inspiratie! Een man die ondanks het feit dat hij moest leven onder het juk van albinsime in Tanzania, met alle dreiging en uitsluiting die daar bij hoort, moordaanslagen op zijn leven (omdat zijn activisme vruchten afwerpt doordat men nu binnen week veroordeeld wordt met passende straf na een killing of hunt op de lichaamsdelen) heeft overleefd en nu met een bodyguard door Afrika moet reizen, zijn leven volledig in het teken zet van het opheffen van het stigma rondom albinisme. Ik heb de primeur mee mogen nemen naar Tanzania van een boek dat zal worden gebruikt op scholen om albinisme bespreekbaar te maken. En dat ga ik weer meenemen de dorpen in, volgende week.

 Nu was ik vanmiddag in Moshi, om de inkopen te doen voor de pakketten voor de plaatselijke vroedvrouwen in een nieuw dorp, waar we maandag mogen zijn (daarover later meer). Op weg naar de winkel zie ik iemand zitten kletsen, met albinisme, dat is duidelijk: hoed op, lange mouwen, lange broek, lichte huid. Ik ren naar de mama bus want hier had ik me bij vertrek op voorbereid: ik heb het boek meegenomen voor als ik iemand zou tegenkomen. Al snel zitten we te praten en hij kan ook nog een beetje engels spreken. Hij is weliswaar 71 maar stelt actieve vragen is zeer geïnteresseerd en ik nodig hem meteen maar uit om mee te komen naar de dorpen volgende week. Hij vraagt, scherp als hij is meteen om een tegenprestatie: dat ik meekom naar zijn dispensary (dokterspost/ziekenhuisje) om het onderwerp ook daar bespreekbaar te maken. Win-win!
Opgetogen zeggen we dag en kwa heri tegen elkaar. Wat een geluk :)))
Labels:

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De eerste dag van onze missie!

Met de storm in Nederland was het nog even spannend of we wel konden vertrekken maar gelukkig zijn we na een soepele reis goed en wel aangekomen bij TPC. Na een korte nachtrust stond ons een drukke maar leuke dag te wachten. Lees hieronder het verslag van onze eerste dag. Bezoek TPC hospital  Het regent pijpenstelen hier, ook hier laat klimaatverandering zich gelden. Na een korte nacht worden we ‘s ochtends om 7 uur verwacht bij het ziekenhuis, waar we met de ziekenhuisdirecteur, de manager van FTK en met Veronica, de  verpleegkundige op de mamabus, hebben afgesproken. We bespreken de services die op de bus worden geleverd, van vaccinaties tot educatie tot het bieden van een luisterend oor. Inmiddels is Veronica een bekend persoon in de dorpen en vervult ze een vertrouwensrol voor veel moeders. Huiselijk geweld en gevoelige kwesties zoals ziekte, overlijden, handicaps en mentaal welzijn zijn nog taboe in Tanzania, maar met de komst van de mamabus en Veronica in lower moshi, wo...
Een reactie posten
Meer lezen

Bijzondere eerste dag in Karatu

Waar begin je te vertellen na een dag als deze…met een vol en voldaan hoofd suizen we na in het hotel waar we zojuist door de ziekenhuisdirecteur zijn afgezet. De korte versie is: iedereen in het hele Karatu Lutheran Hospital, van verzorgende op de afdeling tot de bestuur, is ervan doordrongen dat de MamaBus voor de dorpen de weg is naar gezonde moeders en kinderen in deze regio en dat daarmee cirkel van armoede doorbroken kan worden. Het bestuur beëindigt een lange meeting met een luid en duidelijk: we zijn er helemaal van doordrongen dat de mamabus een levensreddende functie heeft, maar de wens (lees het commando) van de board is dat dit zo snel mogelijk gebeurt. Dussss, wanneer start het project? Gelukkig kunnen we het goede nieuws vertellen dat morgen de officiële opening zal plaatsvinden én we meteen de eerste dorpen gaan bezoeken. Daarover morgen meer, maar eerst terug naar het begin van onze dag.  We starten de dag rijdend door de stromende regen naar het ziekenhuis. Boven o...
Een reactie posten
Meer lezen

Wauw! De MamaBus in Karatu is geopend!

Wij zijn inmiddels alweer even terug uit Tanzania maar we hebben jullie het hoogte punt van onze missie nog onthouden; namelijk de officiële opening van de MamaBus in Karatu!  De opening stond gepland op dinsdag. We hadden er een beetje een hard hoofd in, want er was bij onze aankomst nog niks geregeld. Je zou het je in Nederland haast niet voor kunnen stellen, maar de uitnodigingen gingen uiteindelijk op maandagavond (de dag van te voren!) de deur uit. En vrijwel alle genodigden lieten meteen weten erbij te zijn!  Ook is het bij het plannen van een formeel openingsfeest in Tanzania is het belangrijk dat je de juiste mensen uitnodigt en rekening houdt met het Tanzaniaans uurtje. Dat betekent dat je de hooggeplaatste gasten vooraf zo goed inlicht dat ze zeker zullen komen. En met die allerhoogste gasten heb je vaak aan een Tanzaniaans uurtje niet genoeg. Iets na vieren, de afgesproken tijd, komen de gasten vanuit de betrokken dorpen binnen: de dorpshoofden, hoofden van dispensa...
Een reactie posten
Meer lezen