Doorgaan naar hoofdcontent

Richard


Mtakuja eind 2012: Een heel mager vies jongetje met een touw rond zijn hele vieze broek gebonden komt over het terrein waar ik een besnijdenisfeest van de Masaai mag meemaken aanlopen en kijkt een beetje verlegen rond. We vragen of ie misschien mijn bord met eten wil hebben en dat wil hij graag. Hij komt bij ons op de grond zitten. Hij komt van een ander subdorp en is door oma gestuurd om te kijken of hier wat te eten was. Het mannetje is 12 jaar, ik kan het bijna niet geloven want hij is zo klein. Hij vraagt of hij het eten in de tas mag stoppen om naar zijn oma te brengen. Als ik hem een tweede bord in de tas zie schuiven springen de tranen in mijn ogen. Mijn god, deze jongen moet vlakbij het preventiecentre wonen, vlakbij waar hulp nabij is en toch vergaat hij bijna van de honger. Hoeveel van deze kinderen wonen er eigenlijk in Mtakuja? Ik ben er helemaal van ontdaan.
Twee dagen lang ga ik op zoek naar de jongen die verdwenen is in de bosjes, ik moet hem vinden...Helemaal verscholen in de bosjes, staat een klein huisje, beschermd door een doornen haag. Heel anders dan alle huizen die ik tot dan toe heb gezien: afgesloten voor voorbijgangers en geen open plaats waar je zo doorheen kunt fietsen. Op de grond ontwaar ik een omaatje. Een oudere man staat net twee jerrycans water van zijn fiets te sjouwen. Zijn ogen lijken alle kanten op te kijken. We gaan bij het vrouwtje zitten. Wat is ze mager en vervuild zeg, echt vies. Ik wil mijn water en mijn lunch geven, maar de tolk zegt dat dat niet kan waar de man bij is, hij zou het van haar afpakken en haar vervolgens in elkaar slaan. Tranen kan ik niet meer tegenhouden, wat een droefenis hier. Ik geef er ook niets meer om, wat zou het ook. Zelfs de hond ziet er niet uit.


Ik ga naast de ingang van het huisje zitten en kan zo een beetje binnen kijken. Achterin zit een kip of haan en er loopt een puppie. Ahh, wat is die mager! En vies, zo zielig. Waar zijn we beland? En dan komt Richard tevoorschijn! Ja! Het jongetje, hij is hier! Met dezelfde broek met een touw erom, nog steeds niet gewassen, hij is hier. Ik ben zooooo blij dat ik hem heb gevonden. We praten over school en dat hij wordt gepest en niet naar school wil daarom. Ook heeft hij een hele wrede leraar die afgelopen zomer al eens op het matje is geroepen door het schoolhoofd nadat was gezien dat zij een leerling een verschrikkelijk pak slaag gaf. Maar hij moet wel naar school gaan, dat is de enige mogelijkheid om een goede maaltijd te hebben. Hoe kunnen we hem steunen?

We gaan op zoek naar zijn moeder, die we nu weten te vinden. Als we met haar praten blijkt haar verhaal natuurlijk ook droevig: wel een man (niet de papa van Richard) in huis, maar eentje die niets bijdraagt. Sterker nog, hij dreigt haar arm af te hakken als zij niet langer voor hem zorgt. Daarna maakt hij zichzelf van kant. De vrouw werkt 14 uur per dag en toch lijden Richard en oma. Ik geef haar een ruime donatie uit de Running for Mtakuja pot. Ze is jullie dankbaar, heel erg dankbaar. En ik ook.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Bijzondere eerste dag in Karatu

Waar begin je te vertellen na een dag als deze…met een vol en voldaan hoofd suizen we na in het hotel waar we zojuist door de ziekenhuisdirecteur zijn afgezet. De korte versie is: iedereen in het hele Karatu Lutheran Hospital, van verzorgende op de afdeling tot de bestuur, is ervan doordrongen dat de MamaBus voor de dorpen de weg is naar gezonde moeders en kinderen in deze regio en dat daarmee cirkel van armoede doorbroken kan worden. Het bestuur beëindigt een lange meeting met een luid en duidelijk: we zijn er helemaal van doordrongen dat de mamabus een levensreddende functie heeft, maar de wens (lees het commando) van de board is dat dit zo snel mogelijk gebeurt. Dussss, wanneer start het project? Gelukkig kunnen we het goede nieuws vertellen dat morgen de officiële opening zal plaatsvinden én we meteen de eerste dorpen gaan bezoeken. Daarover morgen meer, maar eerst terug naar het begin van onze dag.  We starten de dag rijdend door de stromende regen naar het ziekenhuis. Boven o...
Een reactie posten
Meer lezen

Wauw! De MamaBus in Karatu is geopend!

Wij zijn inmiddels alweer even terug uit Tanzania maar we hebben jullie het hoogte punt van onze missie nog onthouden; namelijk de officiële opening van de MamaBus in Karatu!  De opening stond gepland op dinsdag. We hadden er een beetje een hard hoofd in, want er was bij onze aankomst nog niks geregeld. Je zou het je in Nederland haast niet voor kunnen stellen, maar de uitnodigingen gingen uiteindelijk op maandagavond (de dag van te voren!) de deur uit. En vrijwel alle genodigden lieten meteen weten erbij te zijn!  Ook is het bij het plannen van een formeel openingsfeest in Tanzania is het belangrijk dat je de juiste mensen uitnodigt en rekening houdt met het Tanzaniaans uurtje. Dat betekent dat je de hooggeplaatste gasten vooraf zo goed inlicht dat ze zeker zullen komen. En met die allerhoogste gasten heb je vaak aan een Tanzaniaans uurtje niet genoeg. Iets na vieren, de afgesproken tijd, komen de gasten vanuit de betrokken dorpen binnen: de dorpshoofden, hoofden van dispensa...
Een reactie posten
Meer lezen

De eerste dag van onze missie!

Met de storm in Nederland was het nog even spannend of we wel konden vertrekken maar gelukkig zijn we na een soepele reis goed en wel aangekomen bij TPC. Na een korte nachtrust stond ons een drukke maar leuke dag te wachten. Lees hieronder het verslag van onze eerste dag. Bezoek TPC hospital  Het regent pijpenstelen hier, ook hier laat klimaatverandering zich gelden. Na een korte nacht worden we ‘s ochtends om 7 uur verwacht bij het ziekenhuis, waar we met de ziekenhuisdirecteur, de manager van FTK en met Veronica, de  verpleegkundige op de mamabus, hebben afgesproken. We bespreken de services die op de bus worden geleverd, van vaccinaties tot educatie tot het bieden van een luisterend oor. Inmiddels is Veronica een bekend persoon in de dorpen en vervult ze een vertrouwensrol voor veel moeders. Huiselijk geweld en gevoelige kwesties zoals ziekte, overlijden, handicaps en mentaal welzijn zijn nog taboe in Tanzania, maar met de komst van de mamabus en Veronica in lower moshi, wo...
Een reactie posten
Meer lezen