Mtakuja eind 2012: Een heel mager vies jongetje met een touw rond zijn hele vieze broek gebonden komt over het terrein waar ik een besnijdenisfeest van de Masaai mag meemaken aanlopen en kijkt een beetje verlegen rond. We vragen of ie misschien mijn bord met eten wil hebben en dat wil hij graag. Hij komt bij ons op de grond zitten. Hij komt van een ander subdorp en is door oma gestuurd om te kijken of hier wat te eten was. Het mannetje is 12 jaar, ik kan het bijna niet geloven want hij is zo klein. Hij vraagt of hij het eten in de tas mag stoppen om naar zijn oma te brengen. Als ik hem een tweede bord in de tas zie schuiven springen de tranen in mijn ogen. Mijn god, deze jongen moet vlakbij het preventiecentre wonen, vlakbij waar hulp nabij is en toch vergaat hij bijna van de honger. Hoeveel van deze kinderen wonen er eigenlijk in Mtakuja? Ik ben er helemaal van ontdaan.
Twee dagen lang ga ik op zoek naar de jongen die verdwenen is in de bosjes, ik moet hem vinden...Helemaal verscholen in de bosjes, staat een klein huisje, beschermd door een doornen haag. Heel anders dan alle huizen die ik tot dan toe heb gezien: afgesloten voor voorbijgangers en geen open plaats waar je zo doorheen kunt fietsen. Op de grond ontwaar ik een omaatje. Een oudere man staat net twee jerrycans water van zijn fiets te sjouwen. Zijn ogen lijken alle kanten op te kijken. We gaan bij het vrouwtje zitten. Wat is ze mager en vervuild zeg, echt vies. Ik wil mijn water en mijn lunch geven, maar de tolk zegt dat dat niet kan waar de man bij is, hij zou het van haar afpakken en haar vervolgens in elkaar slaan. Tranen kan ik niet meer tegenhouden, wat een droefenis hier. Ik geef er ook niets meer om, wat zou het ook. Zelfs de hond ziet er niet uit.
Ik ga naast de ingang van het huisje zitten en kan zo een beetje binnen kijken. Achterin zit een kip of haan en er loopt een puppie. Ahh, wat is die mager! En vies, zo zielig. Waar zijn we beland? En dan komt Richard tevoorschijn! Ja! Het jongetje, hij is hier! Met dezelfde broek met een touw erom, nog steeds niet gewassen, hij is hier. Ik ben zooooo blij dat ik hem heb gevonden. We praten over school en dat hij wordt gepest en niet naar school wil daarom. Ook heeft hij een hele wrede leraar die afgelopen zomer al eens op het matje is geroepen door het schoolhoofd nadat was gezien dat zij een leerling een verschrikkelijk pak slaag gaf. Maar hij moet wel naar school gaan, dat is de enige mogelijkheid om een goede maaltijd te hebben. Hoe kunnen we hem steunen?
We gaan op zoek naar zijn moeder, die we nu weten te vinden. Als we met haar praten blijkt haar verhaal natuurlijk ook droevig: wel een man (niet de papa van Richard) in huis, maar eentje die niets bijdraagt. Sterker nog, hij dreigt haar arm af te hakken als zij niet langer voor hem zorgt. Daarna maakt hij zichzelf van kant. De vrouw werkt 14 uur per dag en toch lijden Richard en oma. Ik geef haar een ruime donatie uit de Running for Mtakuja pot. Ze is jullie dankbaar, heel erg dankbaar. En ik ook.
Reacties
Een reactie posten