Dr Wonanji heeft visie!

alleen een tekstverslag foto's uploaden lukt nog niet......
Hoewel we om 9.30 in de ochtend nog geen bevestiging hebben ontvangen van dr Wonanji, krijgen we dan toch echt een bevestiging per mail, zitten we om 10.15 in zijn kantoor en krijgen we een heel programma voorgeschoteld. Naast een rondgang door het Mount Meru ziekenhuis, het bezoek aan het door Mount Meru Foundation geleverde echoapparaat, zullen we vandaag ook samen met hem het nieuwe gebied gaan verkennen waar de nieuwe mamabus zal gaan rijden. Hij legt zo snel verbanden en knoopt zaken aan elkaar dat ik er duizelig van wordt. Zo verbinden we de doelstellingen die hij van de Tanzaniaanse minister van gezondheidszorg heeft meegekregen, moeiteloos in ons project. 

Het echoapparaat van de mount meru foundation (MMF) is niet groter dan een hand en is zeer geschikt om mee de dorpen in te nemen. De gebruikers hoeven niet mega getraind te zijn in de interpretatie want er is supervisie op afstand mogelijk. Een uniek onderdeel wat nog niet eerder in Tanzania vertoond is. En wij gaan dit samen met Wonanji en Mount Meru Hospital en MMF in gang zetten in dit gigantisch grote gebied (2 miljoen mensen in totaal). We krijgen al pratende eens steeds vaster omlijnd idee van hoe de mamabus hier het meest efficiënt en doelmatig kan worden ingezet.

We bespreken ook meteen een projectplan dat ik al eerder schreef om geestelijke gezondheidszorg in Noord Tanzania drastisch aan te pakken, aangezien Wonanji ook ziet dat dit een onderbelicht gebied is waar zoveel winst mee te behalen is. Hij is razend enthousiast en stelt voor om het plan van de dag aan te vullen met een bezoek aan therapiegroep voor ex-verslaafde jongeren. 

We leggen een bezoek af aan de directeur van het Mount Meru Ziekenhuis. Hij is geïnteresseerd in de plannen en is trots om hun teleconferentieruimte te laten zien. Hij nodigt me uit om aanstaande woensdag deel te nemen aan de conferentie vanuit Moshi. Interessant!

Op weg zijn we naar ons eerste bezoek in de velden bij een health center ongeveer een half uur rijden over een niet geplaveide weg. Daar aangekomen is het groot feest want de jaarlijkse ogendag wordt georganiseerd: muziek, eten en heel veel mensen die op de been zijn. Het ziekenhuis is splinternieuw. Hoe jammer is het dat er wel een prachtige OK ruimte is maar dat de operatietafel nog in de kist staat. En hoe jammer is het dat de ziekenhuisdirecteur trots verteld dat er een echoapparaat is gearriveerd maar dat er niemand is die met het apparaat kan werken, laat staan dat ie is uitgepakt. En hoe mooi is de farmacie, maar hoe jammer is het dat de schappen leeg zijn. This is Africa TIA, dat zullen we nog heel vaak moeten herhalen deze reis.

Dan door naar een dispensary, een dokterspost, ver weg van de bewoonde wereld. daar aangekomen is er niemand te bekennen. er zouden toch echt drie mensen moeten werken verzekerd de district medical officer die ook met ons meereist omdat we in zijn district aan het rondkijken zijn.Dat doet die Wonanji zo goed: het verbinden en betrekken van mensen die iets voor het project kunnen betekenen. Uiteindelijk komt ze aansukkelen, tja TIA zullen we maar zeggen.

Dan naar het allereerste dorp in dit district. we komen verder en verder de rimboe in, tot er alleen nog maar zand en bosjes zijn en er af en toe een verdwaald hutje staat. en daar is een slecht onderhouden dokterspost, maar wat een leuke nieuwe (net een maand aangesteld) dokter werkt er. Zeer geïnteresseerd en gemotiveerd om te leren. Hij verteld over de problemen in het gebied en samen komen we op een goed idee voor een passende vorm van vervoer in dit gebied dat regelmatig overstroomt: een tuktuk. Samen met Wonanji komen we op nog een idee omdat we de auto van een mogelijke partnerorganisatie zien staan: zoveel mogelijk samenwerken en van elkaars krachten gebruik maken zodat we een zo lean mogelijke inrichting krijgen van de mamabus hier.

het is half vier als we terugrijden, overvol van de indrukken rijden we terug richting de stad en gaan we nog even samen lunchen. Wat een verrassing als we in een chique hotel aankomen waar een hele grote tafel gedekt is voor ons. Ene at een verrassing om de directeur van het ziekenhuis te zien binnenkomen samen met nog een boel anderen die van belang zijn voor het project. Dr Wonanji neemt plaats aan het hoofd van de tafel en aanw e eten samen. Hij laat ons allemaal speechen ter afsluiting. 

Het schemert al als we na de late lunch naar de jongens in NOthern Hill Sober House gaan. Twee jongens hebben het huis opgezet voor kansarme verslaafde jongeren en werken volgens het twaalf stappen model. Wonanji is hier privé ingestapt een half jaar geleden. Wat een respect voor die mannen hier: tegen de wind in en met heel weinig middelen zijn ze dit gestart. We stellen ons voor en dan mag ik de jongens toespreken. iedereen dgeeft een korte speech en ter afsluiting staan we allen in een kring en zingen en bidden we samen. nog een eindfoto en dan vertrekken we richting hotel. 

Mijn hoofd tolt van de indrukken, maar wat een geslaagde dag!