Doorgaan naar hoofdcontent

Marathon Brabant

Zondag 26 oktober was het dan zover: de dag van de marathon is aangebroken. Ik heb alle tijd, de marathon start pas om 11.45 uur. Sinds een paar dagen ben ik verkouden en een beetje rillerig, maar vanochtend valt het mee. Jammer dat mijn nachtrust net zoals de afgelopen week, niet zo denderend is geweest. Op deze beladen dag, de dag dat *Mila Lilu in 2008 in onze armen overleed, gaan we de uitdaging aan om net als zij haar korte leven heeft moeten doen, te vechten tegen de stroom in.

Een geweldige ontvangst in Restaurant de Zwaan, bekroond met een Michelin ster, doordat we via van Oers zijn ingeschreven, helpt bij het ontspannen starten van de race. Dit is werkelijk uniek in de wereld lijkt me: waar vind je een sportkantine met een Michelinster? Op naar het startvak, waar het nog rustig is.  Als de wedstrijd van start gaat met een heerlijk zonnetje erbij, moet ik terugdenken aan de dag dat *Mila overleed. Het was net zulk weer, prachtig gewoon. Ik neem me voor om de eerste ronde van 21 km op 5:10 te lopen, mocht ik daarna wat ruimte voelen kan ik gaan versnellen en kom dan onder de 3:38 uit.

Wat een mooi parkoers, hier hebben we met *mila gewandeld, dit is mijn terrein waar ik veel heb getraind na haar overlijden. Fijn om hier te zijn. Mijn eerste gelletje neem ik op 5 km, honger zal ik niet lijden deze race. De volgende gels neem ik op 15, 25 en 35km. Het gaat lekker en als ik het dorp weer in kom na 20 km, staan er een boel enthousiaste supporters langs de kant en dat doet me goed. En daar staat Alfons! Klaar om ook aan zijn race van vandaag te beginne, wat fijn om hem daar te zien.

Het dorp weer uit en op naar ronde twee. Het gaat nog steeds lekker en ik maak dankbaar gebruik van de uitstekende verzorging met water, sportdrank, fruit en sponzen. Ik loop de Pannenhoef uit en wordt warempel gedubbeld (AUW!) door de Kenianen van de halve marathon, damn wat ziet dat er goed uit zeg! En dan op 31 km krijg ik kramp in mijn kuiten, auw, dit is echt auw. Nog nooit meegemaakt. Tja wat moet je dan, doorgaan natuurlijk *mila kon het ook. Mmm, maar even mijn tempo verlagen want anders kan straks helemaal niet meer vooruit komen. Dan is het nog best ver hoor, ook al lijkt 11 km in verhouding niet ver. In mijn hoofd tel ik af, af en toe moet ik stoppen om te rekken als ik alleen nog op mijn tenen kan lopen. Ik loop van punt naar punt en ben nu op weg naar een disco langs de kant van de weg, met een heleboel aanmoedigingen erbij, dat kan ik nu wel gebruiken! Hier spring ik toch nog even voorbij, handen in de lucht en iedereen joelt. Daar kan ik de komende kilometer weer even van genieten in mijn hoofd. Nu op naar het viaduct, dan op naar de molen en dan eindelijk het laatste stuk tussen de menigte door. Wat een goede sfeer heerst hier! fijn om die aanmoedigingen te horen, die heb ik nu heel hard nodig. Daar is de finish, en daar zijn mijn schoonouders en vrienden, wat een heerlijkheid, ik ben er, auw, hinkelend over de finish, ik ben er!
Klik hierna voor het finish filmpje: Marathon Brabant

Niet heel veel later is Alfons er ook al, hij heeft een toptijd gelopen, geweldig. Huilend val ik in zijn armen. *Mila Lilu, lief klein elfje, mooi meisje, deze was voor jou.

Reacties

Unknown zei…
Schatje ik ben hartstikke trots op je !!
Dikke kus voor jou X
suus zei…
dank je lieverd! kus uit Tanzania <3

Populaire posts van deze blog

De eerste dag van onze missie!

Met de storm in Nederland was het nog even spannend of we wel konden vertrekken maar gelukkig zijn we na een soepele reis goed en wel aangekomen bij TPC. Na een korte nachtrust stond ons een drukke maar leuke dag te wachten. Lees hieronder het verslag van onze eerste dag. Bezoek TPC hospital  Het regent pijpenstelen hier, ook hier laat klimaatverandering zich gelden. Na een korte nacht worden we ‘s ochtends om 7 uur verwacht bij het ziekenhuis, waar we met de ziekenhuisdirecteur, de manager van FTK en met Veronica, de  verpleegkundige op de mamabus, hebben afgesproken. We bespreken de services die op de bus worden geleverd, van vaccinaties tot educatie tot het bieden van een luisterend oor. Inmiddels is Veronica een bekend persoon in de dorpen en vervult ze een vertrouwensrol voor veel moeders. Huiselijk geweld en gevoelige kwesties zoals ziekte, overlijden, handicaps en mentaal welzijn zijn nog taboe in Tanzania, maar met de komst van de mamabus en Veronica in lower moshi, wo...

Bijzondere eerste dag in Karatu

Waar begin je te vertellen na een dag als deze…met een vol en voldaan hoofd suizen we na in het hotel waar we zojuist door de ziekenhuisdirecteur zijn afgezet. De korte versie is: iedereen in het hele Karatu Lutheran Hospital, van verzorgende op de afdeling tot de bestuur, is ervan doordrongen dat de MamaBus voor de dorpen de weg is naar gezonde moeders en kinderen in deze regio en dat daarmee cirkel van armoede doorbroken kan worden. Het bestuur beëindigt een lange meeting met een luid en duidelijk: we zijn er helemaal van doordrongen dat de mamabus een levensreddende functie heeft, maar de wens (lees het commando) van de board is dat dit zo snel mogelijk gebeurt. Dussss, wanneer start het project? Gelukkig kunnen we het goede nieuws vertellen dat morgen de officiële opening zal plaatsvinden én we meteen de eerste dorpen gaan bezoeken. Daarover morgen meer, maar eerst terug naar het begin van onze dag.  We starten de dag rijdend door de stromende regen naar het ziekenhuis. Boven o...

Wauw! De MamaBus in Karatu is geopend!

Wij zijn inmiddels alweer even terug uit Tanzania maar we hebben jullie het hoogte punt van onze missie nog onthouden; namelijk de officiële opening van de MamaBus in Karatu!  De opening stond gepland op dinsdag. We hadden er een beetje een hard hoofd in, want er was bij onze aankomst nog niks geregeld. Je zou het je in Nederland haast niet voor kunnen stellen, maar de uitnodigingen gingen uiteindelijk op maandagavond (de dag van te voren!) de deur uit. En vrijwel alle genodigden lieten meteen weten erbij te zijn!  Ook is het bij het plannen van een formeel openingsfeest in Tanzania is het belangrijk dat je de juiste mensen uitnodigt en rekening houdt met het Tanzaniaans uurtje. Dat betekent dat je de hooggeplaatste gasten vooraf zo goed inlicht dat ze zeker zullen komen. En met die allerhoogste gasten heb je vaak aan een Tanzaniaans uurtje niet genoeg. Iets na vieren, de afgesproken tijd, komen de gasten vanuit de betrokken dorpen binnen: de dorpshoofden, hoofden van dispensa...