Doorgaan naar hoofdcontent

De start

Het gaat bijna gebeuren: datgene waar we nu al tijden voor aan het zwoegen zijn: de start van de Mama Bus! Deze keer voor mij geen bezoeken aan dorpen in mijn eentje met Stella de tolk, maar alles in het teken van de kickoff. Het begint meteen als ik aankom op Kilimanjaro Airport: de man van het bedrijf waar ik de stickers heb laten ontwerpen en maken uit Arusha, is ernaar toe gekomen om de stickers eigenhandig te overhandigen. Zo soepel als dat gaat zo jammerlijk blijven mijn koffers achter in Nairobi waar ik moest rennen om mijn aansluitende vlucht te halen. Tja en koffers hebben geen pootjes en ik zag daar verder ook geen mensen rennen, dus helaas, mijn koffers stonden niet op de band.  Bij het loketje werd laconiek gereageerd, dus  ik heb er toch maar wat drama ingegooid, want ik hoorde dat mensen soms dagen op hun koffers moeten wachten. En dat heeft geholpen want al in de middag arriveerden ze met een spoed label in Moshi. Lucky me.

 Een telefoonnummer is onontbeerlijk, ze sms-en hier wat af. Maar dat gaat gepaard met een ellenlange registratiewijze, waarvoor je veel geduld moet hebben en waar ik, en na een slapeloze nacht al helemaal niet, niet zo goed in ben. Ik bel meteen met degene die de minivan voor het ombouwen tot Mama Bus heeft weggebracht, hoe het er voor staat. En hij is heel enthousiast en zegt dat het er heel mooi uitziet. Waarschijnlijk, en ik durf nog niet hardop te juichen, maar waarschijnlijk is ie maandagmiddag af en kan hij dinsdag mee naar TPC, waar ik verblijf worden gebracht. Joepie!!

Met een blij gemoed stap ik mijn verblijf binnen. Ik voel me helemaal thuis als ik zie dat mijn favoriete ober, die eigenlijk met pensioen zou zijn nu, er toch is en me hartelijk begroet: Haaaa, Suzy, how are you? Good to see you again! Toch grappig dat je bij naam genoemd wordt door zoveel mensen die je maar een keer per jaar zien. Meteen aan het werk dan maar denk ik bij mezelf, want er is zo weinig tijd en zoveel te doen. 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De eerste dag van onze missie!

Met de storm in Nederland was het nog even spannend of we wel konden vertrekken maar gelukkig zijn we na een soepele reis goed en wel aangekomen bij TPC. Na een korte nachtrust stond ons een drukke maar leuke dag te wachten. Lees hieronder het verslag van onze eerste dag. Bezoek TPC hospital  Het regent pijpenstelen hier, ook hier laat klimaatverandering zich gelden. Na een korte nacht worden we ‘s ochtends om 7 uur verwacht bij het ziekenhuis, waar we met de ziekenhuisdirecteur, de manager van FTK en met Veronica, de  verpleegkundige op de mamabus, hebben afgesproken. We bespreken de services die op de bus worden geleverd, van vaccinaties tot educatie tot het bieden van een luisterend oor. Inmiddels is Veronica een bekend persoon in de dorpen en vervult ze een vertrouwensrol voor veel moeders. Huiselijk geweld en gevoelige kwesties zoals ziekte, overlijden, handicaps en mentaal welzijn zijn nog taboe in Tanzania, maar met de komst van de mamabus en Veronica in lower moshi, wordt de dr
Een reactie posten
Meer lezen

Mee met de MamaBus en een nieuw dorp ontdekken!

Op onze tweede dag mochten we met Veronika mee met  MamaBus. Voor Noortje helemaal bijzonder omdat dit de eerste keer zou zijn dat ze de MamaBus in real life zou zien. Om half 9 ‘s ochtends haalden Veronika en Mustaffa, de chauffeur van de MamaBus, ons op bij ons verblijf. Net als wij, hebben zij er ook veel zin in, ze noemen zich een echt team! We vertrekken eerst naar Kahe om vaccinaties op te halen die daar bewaard worden in een vriezer. Ook stapt er nog een nurse bij ons de bus die mee zal gaan helpen. Onderweg hebben we even tijd om met Veronika bij te kletsen. Ze vertelt over haar ervaringen op de bus en laat een geweldig filmpje zien waarin een klas kinderen een liedje aan het zingen is. Het liedje gaat over zelfbescherming, gezonde seksuele relaties en nee mogen zeggen. Veronika vertelt dat ze de kinderen dit liedje altijd aanleert bij het zetten van de HPV vaccinaties. Wat een enorm goed iniatief. Ons hart vult zich met trots dit zo te zien, en ook op Veronika, die dit zelf he
Een reactie posten
Meer lezen

Bijzondere eerste dag in Karatu

Waar begin je te vertellen na een dag als deze…met een vol en voldaan hoofd suizen we na in het hotel waar we zojuist door de ziekenhuisdirecteur zijn afgezet. De korte versie is: iedereen in het hele Karatu Lutheran Hospital, van verzorgende op de afdeling tot de bestuur, is ervan doordrongen dat de MamaBus voor de dorpen de weg is naar gezonde moeders en kinderen in deze regio en dat daarmee cirkel van armoede doorbroken kan worden. Het bestuur beëindigt een lange meeting met een luid en duidelijk: we zijn er helemaal van doordrongen dat de mamabus een levensreddende functie heeft, maar de wens (lees het commando) van de board is dat dit zo snel mogelijk gebeurt. Dussss, wanneer start het project? Gelukkig kunnen we het goede nieuws vertellen dat morgen de officiële opening zal plaatsvinden én we meteen de eerste dorpen gaan bezoeken. Daarover morgen meer, maar eerst terug naar het begin van onze dag.  We starten de dag rijdend door de stromende regen naar het ziekenhuis. Boven op ee
Een reactie posten
Meer lezen