Het is zover: op naar Tanzania! Iets teveel kilo's want al die lieve mensen hebben zoveel meegegeven (tandenborstels, tandpasta, kleding, pennen, potloden, rompertjes, sokjes, mutsjes, schriften enzovoort) maar omdat mijn eigen koffer net iets minder weegt mag ie zo mee.
De vlucht verloopt prima en na 8 uur en twee uur tijdsverschil landen we op Kilimanjaro Airport. Ik voel me zo fijn nu ik de Afrikaanse grond weer ruik. Het dreigt nog bijna mis te gaan bij de aankoop van een visum, want mijn briefgeld was gescheurd en dat wilden ze niet aannemen. Het is aardedonker dus helaas zie ik de Kili niet, maar die gaat vast nog verschijnen, ik heb een speciale wens voor de berg namelijk voor iemand heel speciaal.
De volgende ochtend praat ik eerst met de twee Nederlandse stagiairs die hier sinds een maand of twee werken. Janne richt zich op de Mama Bus en Simone op seksuele voorlichting. Als ik ze hoor vertellen wat ze hebben gedaan, wow, zo ontzettend knap van ze om in een land als Tanzania in zo'n korte tijd zoveel gedaan te hebben. En natuurlijk moet je dan af en toe op je handen zitten omdat het niet snel genoeg gaat naar je westerse maatstaven, maar meiden: knap gedaan, ASANTE SANA!
Ook praat ik uitgebreid met Eunice, die de hele coördinatie/operatie van de Mama Bus leidt vanuit het kantoor van FT Kilimanjaro. Ze ziet vooral gebeuren na een jaar Mama Bus, dat de mensen steeds beter opgeleid raken doordat ze de lessen vanuit de bus krijgen. Ook merkt ze dat de verpleegkundigen op de bus, steeds beter hun weg vinden als alleskunner. Ze moeten namelijk diagnostiek ter plekke doen, interpretatie van tests doen, medicatie uitdelen, adviseren over moeilijke onderwerpen, verwijzingen doen en dit ook nog een keer allemaal goed registreren. Geen gemakkelijke job! Janne heeft ze tijdens hun verblijf vaak vergezeld en ter plekke waar nodig bijgestaan. tevens heeft ze hen nog een herhalingsles 'Verpleegkundige op de Mama Bus' gegeven: https://prezi.com/r0ta0fbak9hn/mamabus-meeting/
Daarna naar Mtakuja, waar het voor mij allemaal begon. Eerst een uitgebreide lokale lunch, speciaal gemaakt door Stella en haar dochter, voor FTK en de moederorganisatie FEMI. Als ze weg zijn praten we nog even door en dan vertelt ze over Richards vader die steeds zijn spullen steelt die Stella net voor Richard heeft gekocht. Ik besluit meteen door te rijden naar Rose Education Centre waar Richard op school zit.
Het hoofd van de school en ook zijn leraar komen meteen naar me toe om me een dikke knuffel te geven. Blij. Ze vertellen dat Richard echt niet verder komt met leren. Hij doet echt zijn uiterste best, maar meer dan groep drie lijkt er op zijn 15e niet in te zitten. (Voor degenen die het verhaal van Richard niet kennen: hij is op jonge leeftijd door zijn vader met een kapmes achter in zijn hoofd geslagen, waardoor hij hersenletsel heeft opgelopen. Naast een zeer gebrekkige voeding, armoede, verwaarlozing, recept voor problemen) Maar hij studeert echt elk uur dat er voor staat en ze waarderen zijn enorm lieve en voorkomende gedrag. Ik vraag me af of het niet lastig is om zo'n grote jongen bij de kleintjes te hebben.Voor hun niet, maar ik kan me voorstellen dat het voor hem wel lastig is. Hij is wel creatief. Hardop denkend stel ik vragen over de mogelijkheden om een vak te leren, wetende dat hij zo ontzettend achter loopt is hij kwetsbaar in een groep 16-jarigen die hier al man zijn. Sibusiso zou wel een goede mogelijkheid zijn: zorg voor verstandelijk beperkte kids in Tanzania, niet al te ver hier vandaan. Daar maar eens gaan informeren.
En dan komt Richard, veel minder verlegen dan vorig jaar weer, fijn om te zien zeg. We geven elkaar een dikke knuffel en gaan dan zitten kletsen over school en spelen en fantasieen. Hij heeft vernomen namelijk dat de school met alle kids naar Zanzibar zal gaan. Palmbomen, zandstrand en de zee, heerlijk. We dromen er samen op los. Na een poosje moet hij weer terug naar de klas (ik mag hier helemaal niet zijn eigenlijk op deze doordeweeksedag op deze tijd). Tot snel lieve Richardi!
Reacties
Een reactie posten