Doorgaan naar hoofdcontent

Richardi

Oh ik heb hem weer gezien, Richardi! Wat wordt hij groot en wat kan hij al goed Engels. Maar ai, wat een slecht rapport. Zijn gedrag is trouwens erg goed, daar zal het niet aan liggen. Hij zit hier nu vijf jaar op school, is 16 jaar, maar
is nog steeds steeds niet verder gekomen dan de groep 2. Ik praat uitgebreid met het schoolhoofd en krijg te horen dat hij echt wel zijn best doet, hij studeert zoveel hij kan en als het van hem gevraagd wordt, maar hij zit aan zijn plafond. Ik wordt een beetje moedeloos van de methoden hier: ze blijven maar duwen op deze jongen, terwijl ze weten dat ie niet meer kan dan dit. Moet je dit werkje zien en dan vooral die opmerking van de juf. Dat helpt niet natuurlijk.

Wat nu? Op zoek naar een andere school, die wel rekening houdt met zijn beperking en zich vooral richt op wat er wel lukt. Sibusiso richt zich met name op de ouder/verzorger zodat deze het kind kan helpen in zijn ontwikkeling, maar die is niet beschikbaar. Dan misschien een school recht tegenover waar hij nu zit: een school waar je een ambacht leert, met je handen mag leren werken en waar meer kids met een beperking zitten. Daar zouden ze moeten weten hoe je goed met een kind als Richardi om gaat om zoveel mogelijk tot zijn recht te komen.

Nog net voor vertrek krijgen we een gesprek met een mogelijk nieuwe school waar hij terecht kan. Imani, lager beroepsonderwijs, waar meer kinderen met een beperking onderwijs krijgen. De drie meiden met albinisme kwam ik daar ook tegen. Het is letterlijk tegenover de school waar hij nu zit, dus vertrouwd voor Richardi, hij leert er een vak en krijgt onderwijs op zijn niveau. Dit is het helemaal! Als ik wil kan hij volgend schooljaar (in Tanzania begint dat in januari) starten. Ik ben dolblij, dit is de belangrijke volgende stap voor hem, een vak leren, met zijn handen werken zodat hij wordt aangesproken op zijn kracht. Dank jullie wel, met jullie steun heeft Richardi weer een toekomst!


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De eerste dag van onze missie!

Met de storm in Nederland was het nog even spannend of we wel konden vertrekken maar gelukkig zijn we na een soepele reis goed en wel aangekomen bij TPC. Na een korte nachtrust stond ons een drukke maar leuke dag te wachten. Lees hieronder het verslag van onze eerste dag. Bezoek TPC hospital  Het regent pijpenstelen hier, ook hier laat klimaatverandering zich gelden. Na een korte nacht worden we ‘s ochtends om 7 uur verwacht bij het ziekenhuis, waar we met de ziekenhuisdirecteur, de manager van FTK en met Veronica, de  verpleegkundige op de mamabus, hebben afgesproken. We bespreken de services die op de bus worden geleverd, van vaccinaties tot educatie tot het bieden van een luisterend oor. Inmiddels is Veronica een bekend persoon in de dorpen en vervult ze een vertrouwensrol voor veel moeders. Huiselijk geweld en gevoelige kwesties zoals ziekte, overlijden, handicaps en mentaal welzijn zijn nog taboe in Tanzania, maar met de komst van de mamabus en Veronica in lower moshi, wordt de dr
Een reactie posten
Meer lezen

Mee met de MamaBus en een nieuw dorp ontdekken!

Op onze tweede dag mochten we met Veronika mee met  MamaBus. Voor Noortje helemaal bijzonder omdat dit de eerste keer zou zijn dat ze de MamaBus in real life zou zien. Om half 9 ‘s ochtends haalden Veronika en Mustaffa, de chauffeur van de MamaBus, ons op bij ons verblijf. Net als wij, hebben zij er ook veel zin in, ze noemen zich een echt team! We vertrekken eerst naar Kahe om vaccinaties op te halen die daar bewaard worden in een vriezer. Ook stapt er nog een nurse bij ons de bus die mee zal gaan helpen. Onderweg hebben we even tijd om met Veronika bij te kletsen. Ze vertelt over haar ervaringen op de bus en laat een geweldig filmpje zien waarin een klas kinderen een liedje aan het zingen is. Het liedje gaat over zelfbescherming, gezonde seksuele relaties en nee mogen zeggen. Veronika vertelt dat ze de kinderen dit liedje altijd aanleert bij het zetten van de HPV vaccinaties. Wat een enorm goed iniatief. Ons hart vult zich met trots dit zo te zien, en ook op Veronika, die dit zelf he
Een reactie posten
Meer lezen

Bijzondere eerste dag in Karatu

Waar begin je te vertellen na een dag als deze…met een vol en voldaan hoofd suizen we na in het hotel waar we zojuist door de ziekenhuisdirecteur zijn afgezet. De korte versie is: iedereen in het hele Karatu Lutheran Hospital, van verzorgende op de afdeling tot de bestuur, is ervan doordrongen dat de MamaBus voor de dorpen de weg is naar gezonde moeders en kinderen in deze regio en dat daarmee cirkel van armoede doorbroken kan worden. Het bestuur beëindigt een lange meeting met een luid en duidelijk: we zijn er helemaal van doordrongen dat de mamabus een levensreddende functie heeft, maar de wens (lees het commando) van de board is dat dit zo snel mogelijk gebeurt. Dussss, wanneer start het project? Gelukkig kunnen we het goede nieuws vertellen dat morgen de officiële opening zal plaatsvinden én we meteen de eerste dorpen gaan bezoeken. Daarover morgen meer, maar eerst terug naar het begin van onze dag.  We starten de dag rijdend door de stromende regen naar het ziekenhuis. Boven op ee
Een reactie posten
Meer lezen