Stichting Driving Nurses

We rijden en rijden en rijden, een hobbelige zandweg lijkt te verdwijnen in het landschap. Ik vraag me af of het nog heel veel verder is, wordt misselijk van dat heen en weer gezwaai. En wij komen met deze luxe jeep, een zwangere vrouw zal deze weg moeten afleggen achterop een brommer. Dat duurt uren. En ja het is verplicht om in het ziekenhuis te bevallen, maar ik krijg zo toch ook wel een goede kijk op redenen voor een vrouw waarom niet..... Na een uur zijn we bij de dokterspost en worden we hartelijk verwelkomt door de dienstdoende verpleegkundigen. Je moet weten dat voor zo'n post hier in the middle of nowhere eigenlijk amper fatsoenlijke dokters te vinden zijn. Meestal worden ze er aangesteld, studeren verder (dus zijn weer van hun plaats af) en als ze zijn afgestudeerd vertrekken ze naar een betere post, iets dichter bij de bewoonde wereld. Of er wordt iemand als soort van straf geplaatst: een alcoholist, iemand die het niet zo nauw neemt met werktijden of patiënten, iemand...

Het plan van de bus krijgt steeds meer praktische vorm. Weet je wat dat is, de Thousand Days Bus, of Driving Nurses, zoals het ook wordt genoemd? Het is een zorgbus die naar de verste uithoek van het gebied rijdt en daar zorg verleent aan moeders en kids. Een klein laboratorium erin, een onderzoekstafel, de lessen die we toe hebben ontwikkeld en natuurlijk de bevallings pakketten. De bus bedient het hele gebied: 78.000 mensen, waarvan zeg 30.000 tot onze doelgroep behoren. Dat heet nog eens opschalen niet? :) Dus ben ik druk bezig met het vinden van mensen, spullen en informatie. Dat laatste is eigenlijk wel het belangrijkste: Ik ben bezig aan een handleiding voor de verloskundige die de bus gaat bemannen en wil dit woensdag overhandigen i het ziekenhuis dat de verpleegkundige gaat leveren, hopelijk zelfs echt rechtstreeks in de vorm van een workshop overdragen. Er zijn zoveel praktische zaken om rekening mee te houden: wat dacht je van de druk op zo'n verpleegkundige een zwaar z...

Ik heb inkopen gedaan voor de pakketten voor het nieuwe dorp en al het laboratoriumwerk voor in de bus ingeslagen. Ook hebben we de bus bekeken die zou kunnen worden omgebouwd tot zorgbus. Ook degene gevonden die hem zou kunnen ombouwen tot een Thousand Days Bus, met ruimte voor onderzoek en een laboratoriumpje, en onderzoeksbed en een plaats voor vertrouwelijke gesprekken over bijvoorbeeld HIV of handicaps. Ondanks het ziek zijn, kan ik gelukkig toch wat doen ;) En wat nog mooier is: alle scholen hier in de omgeving zijn benaderd voor seksuele voorlichtinglessen en ze willen allemaal graag meedoen! Het wordt een uitdaging want in totaal gaat het om 1400 leerlingen, die getraind moeten worden. Ik heb een afspraak met de organisatie die het hopelijk voor ons wil gaan doen: alle leerlingen bekend maken met seksuele voorlichting en preventie van HIV of SOA's. Het belang van kennis hierover bij jongeren is groot: met name zwangerschappen bij jonge meiden zijn gevaarlijk: de kans da...

Ik probeer vandaag van de gezondheidswerkers (HBC’s) van Mikochenie een beeld te krijgen wat de veranderingen zijn sinds mijn vorige bezoek, iets meer dan een jaar geleden. Toen zijn de pakketten uitgedeeld met een les erbij en zijn er verschillende lessen gegeven over gezonde voeding, het herkennen van problemen bij het bevallen en tips voor TBA’s (traditionele verloskundigen) om ervoor te zorgen dat vooraleerst vrouwen toch echt naar het ziekenhuis gaan voor de bevalling en dat zij enkel in nood kunnen worden opgeroepen. De HBC’s geven aan dat er veel veranderd is: vrouwen zijn niet meer gesignaleerd langs de kant van de weg, bevallend, ze gaan regelmatig naar checkups en laten hun kind ook checken na de geboorte en tenslotte geeft een HBC aan dat de voedingsadviezen meetbaar resultaat leverden. Zij gebruikte testen de tips en liet vervolgens het Hb gehalte in het ziekenhuis testen en warempel: het werkt! Dan geef ik nog een uitleg over anatomie van de geslachtsdelen en gezinspla...

Ik ontmoette Richardi drie jaar geleden op een groot Masaai feest, waar hij kwam bedelen om voedsel gekleed in lompen en met een vage blik in zijn ogen.  Die aanblik van dat verwaarloosde mannetje, ik was met stomheid geslagen. Zo erg dat ik niet achter hem aan ging en de vertaalster en ik vervolgens een weekend lang naar hem op zoek zijn gegaan. Daar waar een uitzonderlijk akelig afgelegen  hutje stond, met twee graven in de voortuin, waar we zaten te praten met een oma, kwam hij plots tevoorschijn tussen de kippen. Ik was zo blij! Hij werd geslagen en verwaarloosd door vader, ging niet school want daar werd hij gepest zelfs door de leraren en bedelde voor wat geld of voedsel. Je ziet op de foto hiernaast het litteken dat hij kreeg nadat zijn vader hem met een kapmes op zijn hoofd sloeg toen hij nog klein was. In het ziekenhuis werd duidelijk dat hij ternauwernood aan de dood ontsnapte: het mes was zo diep het hoofd in gegaan dat het de hersenen bijna geraakt werden. Niet al...

Ik heb het er wel heel de tijd over met die vrouwen hier: Ga naar de dokter in het ziekenhuis, laat je checken, doe het nou, je gezondheid is het belangrijkste dat je hebt, maar ondertussen ben ik zelf ook al een week ziek en krijg ik van allerlei kanten (van ober tot Stella tot consultants) het advies om te gaan en blijf ik toch thuis. Wat houdt me dan eigenlijk tegen? Niet het geld, niet de afstand tot het ziekenhuis (het is hier letterlijk om de hoek), niet de onbekendheid (ik werk met het ziekenhuis samen en heb de nieuwe directeur vorige week al gesproken, een topvrouw uit Canada), blijft enkel de duidelijkheid in diagnose over. Want als zij zeggen dat ik rustig aan moet doen omwille van het herstel van de diagnose, dan is er echt geen ontkomen meer aan. Mmmmm dat lijkt verdacht veel op mijn beweegredenen in Nederland om nog maar even niet te gaan. Zou dit dan naast al die eerder genoemde redenen ook een reden zijn voor de vrouwen hier, gewoon een universeel gevoel, dat het moeili...

Een van de drie projecten krijgt vandaag aandacht door gesprekken met de lokale verloskundigen (TBA, traditional birth attendant) die we al vaker hebben gesproken. Er komt een groep in de ochtend  naar het nieuwe ziekenhuisje in Mserikia en in de middag bij het ziekenhuisje in Mtakuja. De vrouwen druppelen laat binnen, dit is iets waar ik slecht aan kan wennen: we spreken om 9 uur af en om half elf kunnen we dan van start. Ze vertellen elkaar verhalen over het afgelopen jaar en hoe ze met moeilijke situaties tijdens bevallingen zijn omgegaan. Ook bespreken ze de moeilijkheid om koppige vrouwen of mannen zover te krijgen dat ze toch naar het ziekenhuis gaan om te bevallen. De TBA’s zijn er echt alleen in noodgevallen, dat wil zeggen: alleen als de vrouw al daadwerkelijk aan het bevallen is, in alle andere gevallen moeten ze naar ziekenhuis worden verwezen. We snijden ook fistula aan: een aandoening waarbij er een breuk ontstaat tussen vagina en blaas of zelfs met het rectum, waardo...