Op naar het academisch ziekenhuis in Moshi, waar een van de
twee neurologen van het land werkzaam is en toevallig ook Nederlandse is. Eerst
een paar patientjes en dan een rondleiding door het enorme gebouw. Al pratende
komen we op het idee om westerse co-assistenten een dag mee te laten kijken op
de dispensary. Het lijkt haar een goede ervaring voor ze en stemt in. Dat gaat
weer snel, heerlijk zo zonder een enkele schijf ertussen, dat schiet tenminste
op! Dat is toch mooi van dit land: er is een verschrikkelijke inefficiëntie in denken en handelen, maar als je zelf gewoon doorpakt en de juiste mensen te pakken hebt gaat het veel en veel sneller dan in West Europa.
De rondleiding voert ons langs de IC waar welgeteld 2
werkende beademingsapparaten zijn. Aangezien dit een ziekenhuis is van 1000
bedden staan de specialisten hier vaak voor dilemma’s: wie mag er aan het
apparaat en wie zal overlijden. Bij die 1000 bedden tellen overigens de
veldbedden die overal in de gang staan (met patiënten erop) niet mee. Tel bij
al die patiënten de begeleidende familie op en je begrijpt hoe vol het gebouw
is. Op de binnenplaats prijken de kanga’s in alle kleuren. De was doen de
verzorgers zelf. Wat een verschil met onze steriele ziekenhuizen!Dokter Mieke die meehelpt in Mtakuja om de moeder/kindzorg te verbeteren, door wekelijks het dorp in te trekken en dan patiënten te zien, zal zelf gaan kijken in het ziekenhuisje-je, of de plek geschikt is en hoe dat dan kan worden vormgegeven. Mieke, alweer bedankt!
Reacties
Een reactie posten