Doorgaan naar hoofdcontent

Trailrunning in Afrika

Zondagochtend ga ik een stuk rennen, ik dacht aan 20 km door het ‘bos’ dat op 5 km afstand ligt. Het is nog redelijk koel, maar ik heb wel mijn camelbag bij me uiteraard. Onderweg knaagt het even dat ik geen eten mee heb gebracht, maar goed ik ben op weg. Het bos of park zoals je wilt, bestaat uit bosjes, hoge bomen, savanne achtige stukken en een soort jungle, zonder leeuwen dan. Het is helemaal omheind en zal ongeveer 50km2 zijn. Na ongeveer 10 km hoop ik de bush in te gaan, maar stuit op een niet te doorwaden gebied, omdraaien vind ik zo zuur, dezelfde weg terug zo flauw….Ik zoek naar een uitweg, maar er zit niet anders op dan om te keren.
 Ik sla een pad in dat er gezellig kronkelend uit ziet. Ik zie een boel gaten in de weg en vraag me af waar ze van zijn? Op de wandeling met Simon zagen we gaten van een honey badger (kijk voor de grap eens op youtube, dit zijn echt onverschrokken en doelgerichte beesten, erg grappig) maar dit was toch iets anders. Ik schrik me dood als ik recht voor me een hagedis van zo’n 70cm zie. Hij schrikt ook van mij en schiet de bosjes in. Nu weet ik van wie de gaten zijn. Het pad wordt smaller en smaller en ik krijg het een beetje benauwd: ik heb er al zo’n 18 km opzitten en het is vanaf de ingang nog 5 km, eten heb ik niet (domdomdom, altijd meenemen dus!) en in gedachten raakt ook mijn water op in deze inmiddels verworden hitte.  Ik kom voorbij een gigantische mierenhoop, moet je vergelijken met ons mensen dat wij zo'n hoog flatgebouw kunnen maken. Oh nee, ik hoor water dat zal toch niet weer een doodlopend pad zijn? Maar nee, gelukkig, dit water kan ik oversteken over een boomstam. Aangekomen schrik ik weer, een bever schrikt nog harder en scheert zich weg. Pfff, jeetje wat een avontuur zo’n duurloop….
Het pad is amper nog een pad, maar er is einde in zicht. In plaats van opluchting ben ik teleurgesteld: savanne, geen 4x4 track helaas. Ik loop wat rond, maar ben bang de ingang van het pad kwijt te raken en besluit (alweer, grrr) om te keren en dezelfde weg terug te nemen. Dag mister beaver! Hallo mister lizard! Eenmaal bij de uitgang moet ik even bijkomen van de hitte onder een boom. Nu nog 5 km dus, dat lijkt ineens best ver. Na 28 km, tweemaal omkeren, en meer dan drie uur in de hitte te hebben gelopen kom ik aan. Mijn trofeeën: een grote schelp en een pin van een stekelvarken.

Reacties

Populaire posts van deze blog

De eerste dag van onze missie!

Met de storm in Nederland was het nog even spannend of we wel konden vertrekken maar gelukkig zijn we na een soepele reis goed en wel aangekomen bij TPC. Na een korte nachtrust stond ons een drukke maar leuke dag te wachten. Lees hieronder het verslag van onze eerste dag. Bezoek TPC hospital  Het regent pijpenstelen hier, ook hier laat klimaatverandering zich gelden. Na een korte nacht worden we ‘s ochtends om 7 uur verwacht bij het ziekenhuis, waar we met de ziekenhuisdirecteur, de manager van FTK en met Veronica, de  verpleegkundige op de mamabus, hebben afgesproken. We bespreken de services die op de bus worden geleverd, van vaccinaties tot educatie tot het bieden van een luisterend oor. Inmiddels is Veronica een bekend persoon in de dorpen en vervult ze een vertrouwensrol voor veel moeders. Huiselijk geweld en gevoelige kwesties zoals ziekte, overlijden, handicaps en mentaal welzijn zijn nog taboe in Tanzania, maar met de komst van de mamabus en Veronica in lower moshi, wordt de dr

Mee met de MamaBus en een nieuw dorp ontdekken!

Op onze tweede dag mochten we met Veronika mee met  MamaBus. Voor Noortje helemaal bijzonder omdat dit de eerste keer zou zijn dat ze de MamaBus in real life zou zien. Om half 9 ‘s ochtends haalden Veronika en Mustaffa, de chauffeur van de MamaBus, ons op bij ons verblijf. Net als wij, hebben zij er ook veel zin in, ze noemen zich een echt team! We vertrekken eerst naar Kahe om vaccinaties op te halen die daar bewaard worden in een vriezer. Ook stapt er nog een nurse bij ons de bus die mee zal gaan helpen. Onderweg hebben we even tijd om met Veronika bij te kletsen. Ze vertelt over haar ervaringen op de bus en laat een geweldig filmpje zien waarin een klas kinderen een liedje aan het zingen is. Het liedje gaat over zelfbescherming, gezonde seksuele relaties en nee mogen zeggen. Veronika vertelt dat ze de kinderen dit liedje altijd aanleert bij het zetten van de HPV vaccinaties. Wat een enorm goed iniatief. Ons hart vult zich met trots dit zo te zien, en ook op Veronika, die dit zelf he

Bijzondere eerste dag in Karatu

Waar begin je te vertellen na een dag als deze…met een vol en voldaan hoofd suizen we na in het hotel waar we zojuist door de ziekenhuisdirecteur zijn afgezet. De korte versie is: iedereen in het hele Karatu Lutheran Hospital, van verzorgende op de afdeling tot de bestuur, is ervan doordrongen dat de MamaBus voor de dorpen de weg is naar gezonde moeders en kinderen in deze regio en dat daarmee cirkel van armoede doorbroken kan worden. Het bestuur beëindigt een lange meeting met een luid en duidelijk: we zijn er helemaal van doordrongen dat de mamabus een levensreddende functie heeft, maar de wens (lees het commando) van de board is dat dit zo snel mogelijk gebeurt. Dussss, wanneer start het project? Gelukkig kunnen we het goede nieuws vertellen dat morgen de officiële opening zal plaatsvinden én we meteen de eerste dorpen gaan bezoeken. Daarover morgen meer, maar eerst terug naar het begin van onze dag.  We starten de dag rijdend door de stromende regen naar het ziekenhuis. Boven op ee