Doorgaan naar hoofdcontent

hoofdpijn

Stel je voor:  hoofdpijn bij een jong kind, dat op kostschool zit, terwijl oma voor haar zorgt. Oma woont op het platteland, zeker twee uur per daladala (volgepakte taxibus). Oma haalt eerst het kind van school, want ze mag niet alleen in de daladala. eenmaal thuis op naar het ziekenhuis (de volgende dag, want de enige daladala vertrekt 's morgens). Trek een volgnummer, want voordat je behandeld kunt worden moet je eerst in een rij staan om een dossier te kopen. Ook al had je er al een, nee eerst een paar uur in de rij en dit dossier kopen. Zeker niet weggaan, want dan is je plaats ingenomen door een ander. Als je geluk hebt ben je nummer 50 uit de eerste 50, als je pech hebt, kom je vandaag niet eens aan de beurt en moet je terug naar huis.
Goed je hebt je dossier, gaat naar het loket van het specialisme, bijvoorbeeld oogheelkunde. Helaas. De afdeling is gesloten. U kunt terug naar huis. Je moet wel heel goede connecties hebben om nu nog ergens doorheen te komen. Mijn tolk belt een arts die haar de naam geeft van een specialst. Daar gaat haar kleindochter met een briefje naartoe waarop ook de naam van die bekende arts staat. Het is werkelijk waar gebeurd: oma en kleindochter wordt verzocht stiekem door het raam van oogheelkunde te klimmen (met het dossier!) en tegen niemand in de gang wat te zeggen. Het kind krijgt een simpele oogtest, zoals wij hier op iedere hoek van de straat kunnen laten testen en moet een bril. De dag zit erop, het meisje heeft een bril en oververmoeid keren ze terug huiswaarts, zeker een paar uur reizen. De volgende dag toogt oma met haar kleinkind naar de kostschool, weer een dag geen les voor dit kind.

Ik stel me dan voor: hoe zou het zijn als we zo'n plaat van de opticien in de dispensaries weghangen. Een instructie erbij en de meest eenvoudige problematiek kan hier al gefilterd worden. Dat scheelt het kind drie dagen school, de oma een boel geld, het ziekenhuis doet wat aan de wachttijden en de specialist ziet alleen de mensen die een specialst nodig hebben
 

Reacties

Populaire posts van deze blog

De eerste dag van onze missie!

Met de storm in Nederland was het nog even spannend of we wel konden vertrekken maar gelukkig zijn we na een soepele reis goed en wel aangekomen bij TPC. Na een korte nachtrust stond ons een drukke maar leuke dag te wachten. Lees hieronder het verslag van onze eerste dag. Bezoek TPC hospital  Het regent pijpenstelen hier, ook hier laat klimaatverandering zich gelden. Na een korte nacht worden we ‘s ochtends om 7 uur verwacht bij het ziekenhuis, waar we met de ziekenhuisdirecteur, de manager van FTK en met Veronica, de  verpleegkundige op de mamabus, hebben afgesproken. We bespreken de services die op de bus worden geleverd, van vaccinaties tot educatie tot het bieden van een luisterend oor. Inmiddels is Veronica een bekend persoon in de dorpen en vervult ze een vertrouwensrol voor veel moeders. Huiselijk geweld en gevoelige kwesties zoals ziekte, overlijden, handicaps en mentaal welzijn zijn nog taboe in Tanzania, maar met de komst van de mamabus en Veronica in lower moshi, wordt de dr

Mee met de MamaBus en een nieuw dorp ontdekken!

Op onze tweede dag mochten we met Veronika mee met  MamaBus. Voor Noortje helemaal bijzonder omdat dit de eerste keer zou zijn dat ze de MamaBus in real life zou zien. Om half 9 ‘s ochtends haalden Veronika en Mustaffa, de chauffeur van de MamaBus, ons op bij ons verblijf. Net als wij, hebben zij er ook veel zin in, ze noemen zich een echt team! We vertrekken eerst naar Kahe om vaccinaties op te halen die daar bewaard worden in een vriezer. Ook stapt er nog een nurse bij ons de bus die mee zal gaan helpen. Onderweg hebben we even tijd om met Veronika bij te kletsen. Ze vertelt over haar ervaringen op de bus en laat een geweldig filmpje zien waarin een klas kinderen een liedje aan het zingen is. Het liedje gaat over zelfbescherming, gezonde seksuele relaties en nee mogen zeggen. Veronika vertelt dat ze de kinderen dit liedje altijd aanleert bij het zetten van de HPV vaccinaties. Wat een enorm goed iniatief. Ons hart vult zich met trots dit zo te zien, en ook op Veronika, die dit zelf he

Bijzondere eerste dag in Karatu

Waar begin je te vertellen na een dag als deze…met een vol en voldaan hoofd suizen we na in het hotel waar we zojuist door de ziekenhuisdirecteur zijn afgezet. De korte versie is: iedereen in het hele Karatu Lutheran Hospital, van verzorgende op de afdeling tot de bestuur, is ervan doordrongen dat de MamaBus voor de dorpen de weg is naar gezonde moeders en kinderen in deze regio en dat daarmee cirkel van armoede doorbroken kan worden. Het bestuur beëindigt een lange meeting met een luid en duidelijk: we zijn er helemaal van doordrongen dat de mamabus een levensreddende functie heeft, maar de wens (lees het commando) van de board is dat dit zo snel mogelijk gebeurt. Dussss, wanneer start het project? Gelukkig kunnen we het goede nieuws vertellen dat morgen de officiële opening zal plaatsvinden én we meteen de eerste dorpen gaan bezoeken. Daarover morgen meer, maar eerst terug naar het begin van onze dag.  We starten de dag rijdend door de stromende regen naar het ziekenhuis. Boven op ee