Gehandicapte kids

Als je een kind krijgt dat gehandicapt blijkt te zijn, wordt je meestal verlaten door je man. Het kan ook zijn dat de vrouw de benen neemt en het kind bij haar schoonmoeder achterlaat om zelf ver weg een nieuw gezin te starten. Veel oma’s hebben hier de zorg over hun kleinkinderen, vaak betalen de vaders en moeders van het kind niet eens de schoolkosten, want ze zijn ergens anders een vers gezinnetje begonnen. Het leven hier is dan zwaar: je moet zorgen dat er goed water is, hout sprokkelen voor vuur of bricks kopen en geld verdienen voor de schoolkosten en een gevarieerde maaltijd. Als je een gehandicapt kind hebt om te verzorgen wordt het nog gecompliceerder: Het kind kan weinig tot niets, is vaak ziek en moet dan eigenlijk naar een dokter, en eigenlijk zou je naar CCBRT (een grote Tanzianaanse gehandicapten organisatie) moeten om oefeningen met je kind te doen.

Naar CCBRT levert ook weer problemen op: je bent een dag inkomsten kwijt, want afwezig bij het huis. Je moet voor het transport betalen, want achterop de pikipiki (brommertaxi) kan niet met een wat groter spastisch kind. En last but not least: iedereen ziet je met je gehandicapte kind. Om die zorg toegankelijker en meer bekend te maken zouden er eigenlijk outreach polidagen moeten zijn. Niet op alle plekken, maar toch wel in Mtakuja en eigenlijk ook in het nieuwe dorp. In het nieuwe dorp worden er nog huisbezoeken gedaan, maar dat is zo tijdrovend en levert niets op voor de mensen die stiekum een gehandicapt kind hebben of die van buiten het dorp komen. Een vaste dag is eigenlijk noodzakelijk om dit goed voor elkaar te krijgen. Ik maak het tot een volgende missie.

CCBRT doet wel ontzettend goed werk, net als Stella, onze moeder/kind coördinator van Mtakuja. Zij heeft goed gekeken naar wat CCBRT met de kinderen deed en doet het nu als de fysiotherapeut van CCBRT niet komt opdagen zelf. En de kids hebben Stella hard nodig gehad het afgelopen jaar, want de CCBRT dame is welgeteld twee keer geweest. Dit moet anders, ik neem het mee in de nieuwe missie.

Wat een kanjer! En een hele grote dankjewel voor alle sponsors van Run4Mtakuja, dankzij jullie kunnen we Stella nog een jaar langer inzetten als moeder/kind coördinator en kan ze dit soort werk blijven doen!

Reacties

Populaire posts van deze blog

De eerste dag van onze missie!

Met de storm in Nederland was het nog even spannend of we wel konden vertrekken maar gelukkig zijn we na een soepele reis goed en wel aangekomen bij TPC. Na een korte nachtrust stond ons een drukke maar leuke dag te wachten. Lees hieronder het verslag van onze eerste dag. Bezoek TPC hospital Het regent pijpenstelen hier, ook hier laat klimaatverandering zich gelden. Na een korte nacht worden we ‘s ochtends om 7 uur verwacht bij het ziekenhuis, waar we met de ziekenhuisdirecteur, de manager van FTK en met Veronica, de verpleegkundige op de mamabus, hebben afgesproken. We bespreken de services die op de bus worden geleverd, van vaccinaties tot educatie tot het bieden van een luisterend oor. Inmiddels is Veronica een bekend persoon in de dorpen en vervult ze een vertrouwensrol voor veel moeders. Huiselijk geweld en gevoelige kwesties zoals ziekte, overlijden, handicaps en mentaal welzijn zijn nog taboe in Tanzania, maar met de komst van de mamabus en Veronica in lower moshi, wordt de dr

Meer lezen

Mee met de MamaBus en een nieuw dorp ontdekken!

Op onze tweede dag mochten we met Veronika mee met MamaBus. Voor Noortje helemaal bijzonder omdat dit de eerste keer zou zijn dat ze de MamaBus in real life zou zien. Om half 9 ‘s ochtends haalden Veronika en Mustaffa, de chauffeur van de MamaBus, ons op bij ons verblijf. Net als wij, hebben zij er ook veel zin in, ze noemen zich een echt team! We vertrekken eerst naar Kahe om vaccinaties op te halen die daar bewaard worden in een vriezer. Ook stapt er nog een nurse bij ons de bus die mee zal gaan helpen. Onderweg hebben we even tijd om met Veronika bij te kletsen. Ze vertelt over haar ervaringen op de bus en laat een geweldig filmpje zien waarin een klas kinderen een liedje aan het zingen is. Het liedje gaat over zelfbescherming, gezonde seksuele relaties en nee mogen zeggen. Veronika vertelt dat ze de kinderen dit liedje altijd aanleert bij het zetten van de HPV vaccinaties. Wat een enorm goed iniatief. Ons hart vult zich met trots dit zo te zien, en ook op Veronika, die dit zelf he

Meer lezen

Bijzondere eerste dag in Karatu

Waar begin je te vertellen na een dag als deze…met een vol en voldaan hoofd suizen we na in het hotel waar we zojuist door de ziekenhuisdirecteur zijn afgezet. De korte versie is: iedereen in het hele Karatu Lutheran Hospital, van verzorgende op de afdeling tot de bestuur, is ervan doordrongen dat de MamaBus voor de dorpen de weg is naar gezonde moeders en kinderen in deze regio en dat daarmee cirkel van armoede doorbroken kan worden. Het bestuur beëindigt een lange meeting met een luid en duidelijk: we zijn er helemaal van doordrongen dat de mamabus een levensreddende functie heeft, maar de wens (lees het commando) van de board is dat dit zo snel mogelijk gebeurt. Dussss, wanneer start het project? Gelukkig kunnen we het goede nieuws vertellen dat morgen de officiële opening zal plaatsvinden én we meteen de eerste dorpen gaan bezoeken. Daarover morgen meer, maar eerst terug naar het begin van onze dag. We starten de dag rijdend door de stromende regen naar het ziekenhuis. Boven op ee

Meer lezen

Stichting Driving Nurses

Zoeken in deze blog